ตอนที่.4 นาทีฉุกเฉิน
1174 คำ
บนห้อง
ซ่าาาา
ผมชื่อว่า เอส เพิ่งเรียนจบจากคณะแพทย์มา อายุ28ปี อาจจะดูเร็วไปคงเพราะไอคิวที่สูงและฐานะทางบ้านจัดว่าร่ำรวย หน้าตากับหุ่นคงไม่ต้องให้บอกเพราะทั้งหล่อทั้งเร้าใจ สูง187 แต่ที่เลือกมาทดลองตั้งคลินิกเล็กๆ ในชุมชนนี้ก็เพื่อมาเก็บเกี่ยวประสบการณ์เท่านั้นโดยที่คลินิกนี้มีหมอจากโรงพยาบาลใหญ่เป็นผู้ถือใบสิทธิในการเปิดซึ่งเป็นญาติส่วนผมเป็นเพียงบุคลากรที่มาช่วยรักษาแต่อาศัยนอนที่นี่เพราะขี้เกียจเดินทาง ด้านบนของคลินิกจึงเป็นห้องนอนและที่พักผ่อนส่วนตัว
"อายุสิบแปดหรือยังวะ" ในขณะที่อาบน้ำเย็นชโลมหน้าตั้งกายก็ดันคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นถ้าอายุน้อยก็รู้สึกผิดมากมายดันเอาน้ำกามไปป้ายปากให้ซะงั้น! เหอะ
บ้านแป๋ว
"อะไรที่มันแทรกขึ้นมาวะ.." เมื่อมาถึงฉันก็ยังคิดสงสัยแต่ตอนนี้ดวงตาข้างนึงถูกผ้าก๊อตแปะเอาไว้ "สีเนื้ออันใหญ่ๆ"
สิ่งนั้นติดตราตรึงใจของสาวน้อยอย่างหนัก เธอนอนกลิ้งพร้อมกับนึกถึงมันท่อนเอ็นที่ยาวมากกว่าปกติชูคอตั้งลำแถมพันไปด้วยเส้นเลือดหนาสีเขียวเข้มอลังการ
"พรุ่งนี้เอาเงินไปจ่ายจะถามได้ไหมนะ" ก่อนอื่นต้องหาคำแก้ตัวกับแม่แล้วนำเงินไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล
เช้าวันต่อมา
"มึงโดนมดต่อยตา?" แม่ทำหน้างงถามย้ำลูกสาวอีกครั้ง " มดต่อยมึงที่ตา.."
"ก็ใช่น่ะสิแม่ สงสัยหนูกินขนมแล้วลืมเก็บมันเดินมาต่อยตาเฉยเลยเป็นงง"
"อย่าว่าแต่มึงงงกูก็งง! มันเข้าไปต่อยในตาดำตาขาวมึงได้ยังไงวะ"
"ไม่รู้มันใช้วิชาหายตัวเข้าไปล่ะมั้งแม่หนูไปก่อนนะ"
"วันนี้วันเสาร์มึงจะไปไหน"
"ไปเก็บตะขบ"
ฉันวิ่งสวนแม่ออกไปทันทีไม่ได้ฟังคำพูดต่อ จากนั้นรีบคว้าจักรยานพร้อมกับปั่นไปยังคลินิกที่อยู่ถัดไปอีกหลายซอย
คลินิกเอกชน
"กรุณารอคุณหมอสักครู่นะคะตอนนี้มีคนไข้เยอะเลย" พนักงานต้อนรับคนเดิมเอ่ย
"หนูแค่จะเอาเงินมาให้เป็นค่ารักษาพยาบาล"
"พอดียังไม่มีบิลมาวางต้องรอถามคุณหมอก่อนค่ะ"
"อีกนานไหมคะพอดีหนูจะไปเล่นกับเพื่อน"
ตึก ตึก
"ไม่เห็นหรือไงว่าตอนนี้มีผู้ป่วยมาใช้บริการมากแค่ไหนถ้าอดทนแค่นี้ไม่ได้ทีหลังก็รักษาเองเลยสิ"
สาวน้อยหันควับตามเสียงเห็นสาวสวยในชุดพยาบาลยิ้มแย้มแต่น้ำเสียงแดกดันกระแทกกระทั้น
"รอคุณหมอสักครู่นะ" เธอยังคงพูดย้ำพร้อมกดเสียงทุ้มต่ำ "เพราะถ้าไม่ใช่เคสฉุกเฉินก็คงเข้าไปไม่ได้"
"ฉุกเฉิน.."
"ไม่รู้จักหรือไง..ฉุกเฉินก็คือเป็นแผลที่ต้องรักษาเลือดตกยางออกอะไรแบบนี้"
"_____"
หลังตลาด
"มึงกัดกูสิไอ้เปี๊ยก" ฉันรีบปั่นจักรยานมาหลังตลาดเพราะไอ้เปี๊ยกชอบวิ่งเล่นอยู่แถวนี้
"ไม่"
"กูรู้ว่ามึงแค้นกูใช่ไหมล่ะที่กูชอบแย่งขนมกับนมมึงไปกัดเดี๋ยวนี้"
"ไม่"
"มึงอย่าลีลาได้ไหมถ้าไม่กัดกูตบนะ!!"
งับ
อ๊าาาาย์
สงสัยมันจะแค้นเคืองมากมายเล่นซะเต็มฟันแหลมของมันเลือดไหลอาบแขนทันที
คลินิกชุมชน
"ไหนบอกว่าถ้าฉุกเฉินจะได้เข้าไปพบคุณหมอยังไงล่ะคะ" ถามพยาบาลคนเดิมที่มีท่าทางประหลาด
"ก็คุณหมอติดเคสคนไข้แผลแค่นี้ฉันทำให้เธอเองได้"
"แต่หนูอยากเจอคุณหมอ"
"อย่าเรื่องมากได้ไหมคะ แต่เด็กอย่างเธอคงจะไม่แก่เกินวัยมาหาผู้ชายเพราะชอบเขาหรอกนะ หึ"
"____"
ท่าทางแสดงออกชัดขนาดนี้คงแอบรักคุณหมอคนหล่อล่ะสิยัยป้านี่
"แปลว่า..ถ้าเคสนี้ใหญ่จริงๆ ก็รักษากับคุณหมอไม่ได้ใช่ไหมคะ" ฉันถามย้ำก่อนจะดึงแขนในขณะที่ผู้หญิงคนนี้ทำแผลให้อย่างเฉยชา
"ใช่ เธอจะดึงแขนกลับไปทำไมเดี๋ยวแผลก็ติดเชื้อตายหรอก"
"คุณจบพยาบาลมาจริงๆ เหรอทำไมพูดกับคนไข้ไม่เพราะเลย"
"ฉันเป็นพยาบาลฝึกหัดแต่ไม่ได้มาเป็นขี้ข้าใครเนื่องจากฐานะร่ำรวยแต่ที่มาเรียนเพราะคุณพ่อขอเอาไว้"
"ค่ะ!"
อยากให้ทุกคนเห็นหน้าของเธอตอนนี้จะตายทั้งคำพูดจีบปากจีบหน้าพูดเหมือนสันนิบาตแดกไม่รู้ทำไมตะคริวไม่กินหน้าบ้างหรือไง
"เสร็จเรียบร้อย" อุปกรณ์ถูกเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ "ถ้าจะมาฝากเงินค่ารักษาพยาบาลฝากฉันก็ได้นะเพราะให้ฉันก็เหมือนให้คุณหมอเอสนั่นแหละ"
"ไม่ค่ะหนูจะให้คุณหมอด้วยตัวเอง"
"ยังไม่ทันโตก็แรดแล้วเหรอเนี่ยแถมยังแต่งตัวดูเหมือน.."
"เหมือนอะไร?"
"สก๊อย!"
คําเหยียดหยันทำให้สาวน้อยกำหมัดแน่นเธอใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นรองเท้าแตะพร้อมกับเสื้อสายเดี่ยวลาย แต่เพราะอากาศร้อนเลยคิดว่ามันสบายมากกว่าถ้าจะใส่เสื้อผ้ามิดชิด
"คุณมลคะคนไข้มารอห้องพักค่ะ" พนักงานต้อนรับเข้ามาขัดจังหวะ
"เดี๋ยวฉันออกไป"
"ค่ะ"
"แล้วคุณหมอเอสตรวจคนไข้เรียบร้อยหมดแล้วหรือยัง"
"ยังค่ะแต่เหลือไม่มาก"
ท่าทางหยิ่งผยองยิ่งทำให้แป๋วหมั่นไส้เธอทำปากมุบมิบพร้อมขยับตามอย่างทะเล้นใส่ แต่สักพักก็ถูกไล่ให้ออกจากห้องไปเพราะแผลที่เลือดออกถูกรักษาอาการเบื้องต้นเสร็จสรรพ
ท้ายตลาด
"ทำยังไงจะได้เจอคุณหมอนะ" ฉันเดินครุ่นคิดไปมา "ถ้าจะมาเจอตอนดึกอีกเดี๋ยวแม่ก็จับได้อีกเอายังไงดีวะ"
ปริ๊บ
"มึงจะรีบไปตายที่ไหนวะ!!"
เสียงแม่ค้าตะโกนดังลั่นเมื่อมีรถเข็นผักพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วจนแทบจะชนกับคนที่ขวางพร้อมเกี่ยวข้าวของร่วงระเนระนาด
"ต้องมีเรื่องฉุกเฉินแบบหนักๆ แปลว่าต้องมีแผลใหญ่ฉะนั้นถ้าเราต้องประสบอุบัติเหตุ.." ทันทีหัวอันฉลาดใสกิ๊กก็คิดแผนใหม่ "ให้ไอ้บอยช่วยดีกว่า"
สนามเด็กเล่นโรงเรียน
"กูขออีกที.." บอยถามย้ำเมื่อแป๋วเมื่อเรียกออกจากบ้านเพื่อเจอกันที่สนามเด็กเล่น
"ก็กูพูดไปสามรอบแล้วนะไอ้บอย"
"เออกูรู้แต่กูแค่อยากจะถามเพื่อความมั่นใจว่ามึงทำแล้วได้ห่าอะไรวะ"
"มึงไม่ต้องเสือกสงสัยวันนี้ได้ปะ กูสั่งให้ทำมึงก็ทำดิวะ"
"อีแป๋วต่อให้มึงไม่ค่อยฉลาดแต่นี่มึงเข้าขั้นโง่เลยนะเนี่ย"
สีหน้าของเพื่อนอึกอักแต่แป๋วแหววจะเรียกว่าเป็นอันธพาลเธอชอบบังคับขู่เข็ญจนสุดท้ายทุกคนก็ต้องทำตาม
"คุณหมอคะรอแป๋วแหววสักครู่ อิอิ"
- ผู้เขียน
