ตุ้บ ตุ้บ
มือน้อยพยายามผลักแผงอกแกร่งแต่ไร้ค่าเนื่องจากแรงของชายย่อมมีมากกว่าสักพักเมื่อเธอแน่นิ่งเขาจึงยอมผละออก
"จะทุบอีกไหม..ครั้งนี้ฉันจะไม่แค่จูบแต่จะกระหน่ำกระแทกเธอด้วย!!"
"ไม่เอานะคะ ฮึก"
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปล้างหน้าล้างตากินข้าวกินยาแล้วพักผ่อนซะพรุ่งนี้จะได้ไปเยี่ยมแม่แต่เช้ายังไงล่ะ"
"ฮือ ฮื้อออ"
มือของหมอเคลื่อนมาปาดน้ำตาใสให้พลางจ้องหน้าแล้วพูดเสียงนุ่มอ่อนอย่างห่วงใย
"เธอจะต้องเข้มแข็งนะแม่เธอจะได้มีแรงใจเพื่ออยู่บนโลกนี้ต่อไปไง"
"ค่ะ ฮึกกก"
ผู้ชายตรงหน้ากลายเป็นคนเดียวที่ตอนนี้อยู่เคียงข้างไม่ห่าง ถ้าฉันไม่มีพี่หมอก็ไม่รู้ว่าชีวิตจะไปในทิศทางไหนไม่รู้จะพูดคุยกับใครจะไปรบกวนเพื่อนก็คงไม่ได้อะไร ดีจังที่เขาอยู่ใกล้ อยากหยุดเวลาเอาไว้..แค่นี้จัง
เช้าต่อมา
"แม่ของหนูยังไม่ฟื้นอีกเหรอคะ" ฉันถามหมอที่คอยดูแลรักษา
"เนื่องจากสมองกระทบกระเทือนที่พื้นด้วยจึงทำให้เกิดสภาวะแทรก
