ควับ!!
ฟิ้ววว
ทันทีฝนที่คล้ายโหมกระหน่ำพายุเข้าก็เริ่มอ่อนแรง สาวน้อยที่นั่งร้องไห้แหงนหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ถือร่มมากางให้เธอก่อนจะดีดพุ่งตัวไปกอดแรงจนร่มหลุดร่วง
"พี่หมอ ฮื้อออ" ไม่ไหวอีกแล้วฉันทนแบกรับความรู้สึกนี้มาหลายเดือนเกิน "อย่าไปนะคะ!!"
"แล้วถ้าวันนั้น..ฉันอ้อนวอนแบบนี้เธอยังอยากจะเลิกกันอยู่ไหม"
"หนูแค่รู้ตัวว่าไม่คู่ควรกับพี่ถึงเดินจากไป แต่เมื่อรู้ว่าพี่จะไม่กลับมาและเราจะไม่ได้เจอกันอีกหลายปีหนูก็ทนไม่ได้"
"เด็กบ้าเอ้ย"
ผมขอตอบยอมรับว่าดีใจยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งร่างเล็กเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนร้องไห้เพราะขาดผมไม่ได้
"แล้วหนูไปตามหาจนทั่วทำไมไม่เจอพี่" ก่อนฉันจะผละตัวออกแล้วเอ่ยถามแต่ตอนนี้ฝนเริ่มหยุดหรือเพียงโปรยปราย
"จะเจอได้ยังไงก็ฉันยังไม่ได้ซื้อตั๋วเครื่องบินเลย"
"ไหนพี่บอกว่าอีกแค่หนึ่งชั่วโมงจะถึงไฟล์บินแล้วไงคะ"
"ฉันโกหกต่างหาก"
ผมกระตุกยิ้มอย่างชอบใจแต่
