ณ บ้านตระกูลวรรธนะเดช เวลา 09.00 น.
บรืนน เอี๊ยดด!
เสียงรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้าจอดหน้าบ้านหลังใหญ่
พายุเปิดประตูลงก่อน แล้วหันกลับไปอุ้มเป้ของน้องอคินออกมาจากเบาะหลัง
ส่วนไท…หิ้วของกินสารพัดที่แวะซื้อระหว่างทาง
“ถึงบ้านแล้วครับคุณชายอคิน เดินดี ๆ นะครับ เดี๋ยวล้ม!”
พายุบอกลูกชายด้วยน้ำเสียงกึ่งตลกกึ่งกังวล
น้องอคินยืนกะพริบตาปริบ ๆ มองบ้านหลังใหญ่
“ว้าว…บ้านใหญ่มากเลยฮะพ่อ! มีลานวิ่งด้วย!”
“อย่าวิ่งเลยลูก พ่อใจจะขาด เดี๋ยวหกล้มแล้วแม่จะด่าพ่อ…”
“ไปวิ่งกันเถอะ!”
ไม่ทันขาดคำ เด็กชายตัวน้อยก็วิ่งลิ่วขึ้นบันไดหน้าบ้าน
ไทหัวเราะลั่น
“สงสัยพ่อมือใหม่จะต้องซื้อรองเท้าวิ่งไว้อีกคู่แล้วล่ะ!” เขาพูดแล้วตามอคินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
พายุถอนหายใจ ยกมือลูบหน้าตัวเองเบา ๆ
“ไท…กูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามาทดสอบหรือลงสนามรบจริง ๆ…”
ภายในบ้าน ข้าวฟ่างหรือ ‘คุณย่า’ ของน้องอคิน เดินออกมาจากครัว
