อีกด้านของพายุ ณ ห้องพักเงียบ ๆ หลังทอฝันเดินจากไป
พายุยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียง
มือถือในมือสั่นเล็กน้อยเหมือนใจของเขาเองที่เริ่มไม่มั่นคง
สายตาเขาจับจ้องไปยังข้อความไลน์จากน้ำตาลซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ข้อความที่เขารอ… รอมานานแสนนาน
“พี่พายุ เป็นแฟนกันนะ ฉันตกลงคบกับพี่แล้ว…”
มันควรจะทำให้เขายิ้มได้ ทำให้หัวใจเต้นแรง
ทำให้เขาอยากโทรหาน้ำตาลเดี๋ยวนั้นแล้วพูดคำว่า “ดีใจที่สุดเลย”
แต่เปล่าเลย…
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีความตื่นเต้น
มีเพียงความว่างเปล่า… และภาพของใครบางคนที่ย้อนกลับเข้ามาในหัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“…ทอฝัน…”
พายุหลับตาลงเงียบ ๆ
ความทรงจำเมื่อคืนตีขึ้นมาเหมือนน้ำทะเลซัดเข้าฝั่งอย่างรุนแรง แววตาของทอฝันที่เขินอายตอนโดนจูบ
เสียงหัวเราะของเธอที่ยียวนทุกครั้งที่เถียงกัน
และเสียงพูดของเธอเมื่อครู่นี้…
“เดี๋ยวนี้คนเขาเป็น FWB กันก็เยอะแยะ…”
เขากัดฟันแน่นโดยไม่รู้ตัว
“โธ่เว้ย…” เขาสบถออก
