ภายในห้องพักส่วนตัวของพายุ เวลา 23.04 น.
เสียงคลื่นทะเลกล่อมจาง ๆ ผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้นิดเดียว แต่แทนที่จะทำให้หลับสบาย พายุกลับนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงคนเดียว แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงขับเงาของเขาให้ยาวเหยียดบนผนัง
เขาหงายตัวอีกครั้ง มองเพดานก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ๆ ออกมา
“เฮ้อ… ทำไมวะ… ก็แค่ขึ้นเสียงนิดเดียวเอง…”
มือยกขึ้นมาก่ายหน้าผาก ขมวดคิ้วแน่น
“แต่เอาจริง มึงแม่งก็พูดแรงไปว่ะไอ้พายุ”
เสียงพูดกับตัวเองเบาหวิว แต่เต็มไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ก็แค่ห่วงน้ำตาบ… แต่ดันไปเหวี่ยงใส่ทอฝัน ทำไมต้องเป็นงี้ด้วยวะ”
เขาพลิกตัวตะแคงซ้าย…
5 นาทีผ่านไป
พลิกตัวไปขวา…
อีก 10 นาทีผ่านไป
ขาทั้งสองถีบผ้าห่มออกอย่างหงุดหงิด
“ไม่หลับโว้ยยย!”
พายุดีดตัวผึงขึ้นมานั่ง ขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสียเล็ก ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวอีกรอบ
เขาลุกจากเตียง เดินไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็ก ๆ จากกระเป๋าเป้ที่วางไว้ข้างโต๊ะ
