ภายในห้องพัก หลังเที่ยงคืน
เสียงแอร์คอนดิชันเนอร์ในห้องดังเบา ๆ ขับกล่อมความเงียบระหว่างคนสองคนที่นอนบนเตียงเดียวกัน แต่เว้นระยะห่างราวกับมีเส้นกั้นมองไม่เห็น
พายุนอนนิ่ง พยายามข่มตัวให้เป็นท่อนไม้อย่างที่รับปากไว้ หัววางบนหมอนที่แบกมาด้วยเอง ส่วนหลังแอบเกร็งนิด ๆ เพราะกลัวดิ้นไปโดนทอฝัน
แต่ก็แค่ 3 นาทีเท่านั้น…
เขาก็เริ่มขยับ...ขยับตัวเบา ๆ ทีละนิด ค่อย ๆ กระเถิบเข้าไปทีละช่วงนิ้ว
ทีละคืบ… สองคืบ…
ขณะนั้นทอฝันที่แอบลืมตามองอยู่ข้าง ๆ ก็อดไม่ไหว
“มึงจะขยับไปถึงทวีปอเมริกาเลยมั้ยพายุ”
เสียงดุแต่แฝงความง่วงและความหมั่นไส้
พายุชะงัก ยิ้มแหย ๆ
“ไม่ได้จะล่วงเกินนะ แต่แบบ… มึงตัวหอม กูคิดถึงแม่อะ”
ทอฝันหันควับมองหน้าเขาทันที
“ห๊ะ? อีกละ”
พายุรีบพูดต่อ น้ำเสียงอ้อน ๆ แกล้งตีหน้าเศร้า
“กลิ่นแชมพูมึง เหมือนแม่กูตอนกอดกูในตอนเด็กเลยอะ… มึงก็รู้พ่อแม่กูไปเมืองนอกบ่อย ไม่ค่อยอยู่บ้าน พออ
