เช้าวันหนึ่ง หลังจากครอบครัวกลับมาจากเที่ยวทะเล ท่ามกลางกระเป๋าเดินทาง กระดานทราย รองเท้าชุ่มทราย และเสื้อผ้ากลิ่นแดด พายุและทอฝันก็เริ่มต้นภารกิจแม่บ้านพ่อบ้านประจำสัปดาห์ ขณะที่อคินกับไทกำลังโซ้ยข้าวต้มเช้าอยู่ในครัว
ส่วนเด็กหญิงวัยสองขวบที่ชื่อ “พาฝัน” หรือที่ทุกคนเรียกว่า “ถั่วน้อย” …กลับทำตัวเงียบผิดปกติ
ผิดปกติมาก ๆ ด้วย
เธอไม่ได้โวยวาย เธอไม่ได้ลากของเล่นไดโนเสาร์มาเรียงหน้าทีวี เธอไม่ได้ปีนเก้าอี้จะแงะขวดแยม
…แต่เธอกลับซุ่มอยู่ใต้โต๊ะกินข้าว หอบห่อผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอัดแน่นไว้กับอก ดวงตากลมใสลอบมองซ้ายขวาเหมือนกำลังซ่อนสมบัติลับสุดยอด!
“ถั่วน้อยยย อยู่ไหนลูก?”
เสียงทอฝันดังขึ้นจากหน้าบ้าน
เด็กหญิงกอดผ้าแน่นขึ้นแล้วกระซิบเบา ๆ “ชู่…อยู่เฉย ๆ นะ…”
ตึกตัก ตึกตัก…
บางสิ่งบางอย่าง ขยับในผ้า นั้นอย่างเบามาก
…
…
กรึ๊บ…กรึ๊บ…
ใช่แล้ว! เจ้าถั่วน้อย แอบเอาปูเสฉวนจากทะเลกลับมาบ้าน!
