เมื่อเข้าห้องมา ทอฝันไม่เสียเวลา เธอถอดรองเท้าแล้วหันไปบอกเสียงเรียบ
“น้ำปลาอยู่ในครัว ขวดสีเขียวตรงชั้นล่างสุดนะพอร์ช ไปหยิบเอาเอง”
พอร์ชพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ขณะที่ทอฝันกำลังจะเดินไปปิดประตูห้อง เสียงกริ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน
ปริ๊งป่อง!!!
“ให้ตายสิ…” ทอฝันจิ๊ปากเบา ๆ อย่างหงุดหงิด ก่อนเดินไปเปิดประตู
ประตูเปิดออก เผยให้เห็นพายุในชุดเสื้อยืดสีเทาเรียบ ๆ กางเกงยีนส์ธรรมดา แต่แววตาไม่ธรรมดา เต็มไปด้วยความสับสนและเหนื่อยล้า
“มึงมีอะไร” ทอฝันถามเสียงแข็ง
พายุเม้มปากแน่น ก้มหน้าลงเหมือนเด็กทำผิด แล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา
“กู…ยังมานอนที่นี่ได้ไหม”
ทอฝันหัวเราะในลำคอทันทีแบบไม่ต้องคิดนาน ก่อนตอบกลับอย่างเด็ดขาด
“ไม่ได้ มึงกลับไปเถอะ ส่วนของกูจะขนไปให้มึงทีหลังเอง”
พายุเงยหน้าขึ้นทันที เหมือนคาดไม่ถึงว่าจะถูกปฏิเสธตรง ๆ แบบนี้ เขาถามต่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง
“…มึงรู้แล้วใช่ไ
