หลังจากเดินออกมาจากมุมคุยกับพายุ ทอฝันพยายามรวบรวมสติ เดินกลับมาหาเพื่อน ๆ ที่โรงอาหารด้วยใบหน้าว่างเปล่า ไร้รอยยิ้ม ไร้คำพูด ไดม่อนกับเอริคมองเธอเงียบ ๆ โดยไม่ได้เอ่ยถามอะไรสักคำ รู้กันดีว่า…ไม่ใช่เวลาจะพูดเล่นหรือแซวอะไรทั้งนั้น
เมื่อหมดช่วงพัก พวกเขาก็เดินเข้าไปในอาคารเรียนพร้อมกัน ทอฝันนั่งประจำที่เหมือนทุกวัน เอริคผลักกระดาษโน้ตให้เธอแผ่นหนึ่ง ไม่มีอะไรเลย นอกจากคำว่า
“โอเคมั้ย?”
ทอฝันเงียบอยู่ครู่ ก่อนจะพลิกกระดาษอีกด้าน เขียนกลับไปว่า
“เดี๋ยวก็ดี”
เอริคพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันกลับไปเตรียมสมุดจดของตัวเอง ส่วนไดม่อนแค่ถอนหายใจ เหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ปล่อยผ่าน
ก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาไม่กี่นาที เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหู
“ทอฝัน”
ทอฝันหันไปมอง ก็พบว่าเป็นเนโกะเพื่อนสาวในคณะคนหนึ่งที่เข้ามาทัก
“อะไรเหรอเนโกะ?” ทอฝันถามเบา ๆ
เนโกะกระเถิบเก้าอี้เข้ามาใกล้ พูดเสียงเบาอย่างตื่นเต้
