สามวันต่อมา
บรรยากาศในคณะกลับสู่ความเงียบ… แต่ไม่ใช่ความสงบ
เรื่องราววุ่นวายที่เคยเป็นกระแสไปทั่วมหาวิทยาลัยเหมือนถูกมือใครบางคนปัดกวาดให้หายไปอย่างน่าประหลาด
ไม่มีใครพูดถึง ไม่มีใครซุบซิบต่อ
แม้แต่ พายุ… ก็ไม่ได้มาพูดอะไรกับทอฝันอีกเลย
สำหรับคนอื่น มันอาจดูเหมือนทุกอย่างกลับสู่ปกติ
แต่สำหรับ ทอฝัน มันเงียบเกินไป
เงียบ…จนเหมือนมีใครซุ่มอยู่ในความเงียบ
หลายวันมานี้ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาแปลก ๆ อยู่บ่อยครั้ง
ไม่ว่าจะเดินในคณะ… ขึ้นรถ… หรือแม้แต่ตอนอยู่หอพัก
แต่ทุกครั้งที่หันไป เธอกลับไม่เจอใครเลย
จากความไม่สบายใจ กลายเป็นความรู้สึกอึดอัดที่กัดกินจิตใจเธออย่างเงียบ ๆ
ในที่สุด ทอฝันก็ตัดสินใจกดโทรศัพท์หาคนคนหนึ่งที่เธอเชื่อใจที่สุด
ตู้ดดดด!
สายโทรศัพท์กำลังต่อสัญญาณ ปลายสายรับอย่างรวดเร็ว
“ว่าไงลูก”
เสียงทุ้มนุ่มของ ซีโร่ ดังขึ้น แม้จะพูดแค่ไม่กี่คำ แต่กลับทำให้เธอโล่งใจอย่างแปล
