บทที่ 8 เกาะส่วนตัว
1290 คำ
15 นาทีผ่านไป
ณ บริเวณท่าเรือเกาะวรรธนะเดช เกาะส่วนตัวหรูหรา เงียบสงบ ล้อมรอบด้วยป่ามะพร้าวและทะเลน้ำใสสะอาด
น้อง ๆ ปี 1 เดินเรียงแถวขึ้นจากเรือ บ้างก็หอบกระเป๋า บ้างก็ตื่นตาตื่นใจกับวิวธรรมชาติระดับรีสอร์ทห้าดาว
ทอฝัน ยืนกอดแฟ้มในมือ สวมเสื้อพี่ว๊ากสีดำกับแว่นกันแดด ปล่อยผมหางม้า พร้อมกับพี่ว๊ากหญิงอีกคนชื่อ “พี่เนโกะ“ เดินออกมาตรงหน้าแถวหญิง
ทอฝันเสียงเข้ม
“น้องผู้หญิงทุกคน! เรียงแถวหน้าเรียงสอง ด้านนี้ค่ะ ใครช้า วิ่งรอบสนามทรายรอเลย!”
เนโกะเสริม
“เห็นวิวทะเลแล้วตื่นเต้นดีใจได้ค่ะ แต่สมองต้องยังมีวินัย พี่จะประกาศห้องพักและกติกาทั้งหมดตอนนี้!”
เสียงน้องผู้หญิงเงียบกริบ พากันรีบยืนตัวตรงตามคำสั่ง
ฝั่งชาย เอริคกับไดม่อนยืนคุมแถวข้างรีเซพชั่นเล็ก ๆ ของบ้านพักหรูบนเกาะ
ไดม่อนตะโกนเสียงดัง
“น้องผู้ชายรวมตัวตรงนี้! ต่อแถวตามลำดับรายชื่อในใบที่พี่แจก ใครไม่มีชื่อบอกพี่เอริค!”
ส่วนเอริคพูดติดเล่นเล็กน้อย
“ไม่ต้องห่วงนะครับที่พักจะหรูระดับล้านวิว แต่ถ้าทำตัวไร้วินัย เตียงริมทะเลก็ไม่ให้ใช้!”
น้องผู้ชายหลายคนแอบหันไปมองวิวทะเล อดกลืนน้ำลายไม่ได้ ท่ามกลางแสงแดดที่ส่องกระทบผิวน้ำระยิบระยับ
ขณะนั้นเองพายุเดินหิ้วกระเป๋าทอฝัน มาด้านหลังเงียบ ๆ มีเหงื่อซึมบนหน้าผาก แต่ก็ยังหล่อแบบคนยากจนธรรมชาติ
น้ำตาลมองแวบหนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนีอย่างระวังตัวตามที่ตกลงไว้
ตอนนี้ทอฝันเปิดแฟ้ม ประกาศอย่างจริงจัง
“ฟังให้ดี! ปีนี้พวกพี่จัดกิจกรรมรับน้องแบบ 2 คืน 3 วัน แยกโซนชายหญิงชัดเจน ผู้หญิงพักรีสอร์ทฝั่งตะวันออก ผู้ชายอยู่โซนฝั่งตะวันตก ไม่อนุญาตให้ข้ามโซนโดยไม่มีเหตุผลจำเป็น!”
เนโกะพูดเสริม
“ถ้าใครฝ่าฝืน เราจะใช้สิทธิ์ปรับบทลงโทษตามที่คณะกรรมการพี่ว๊ากเห็นสมควร ไม่เว้นแม้แต่คนหน้าตาดี!”
เสียงหัวเราะคิกคักเล็ก ๆ จากน้อง ๆ แต่ก็หยุดเมื่อทอฝันมองกวาดสายตา
ทอฝันน้ำเสียงเข้มขึ้น
“เอาล่ะ ไปพักผ่อน 1 ชั่วโมง เตรียมตัวสำหรับกิจกรรม Ice Breaking ห้ามนอน ห้ามอู้งาน! ใครเห็นคนนอน จะถูกเรียกชื่อในฐานะน้องที่ไม่ให้เกียรติกิจกรรมนี้!”
ทุกคนพยักหน้าเร็ว ๆ ก่อนแยกย้ายตามพี่ว๊ากที่นำทางไปยังโซนของแต่ละกลุ่ม
เอริคแอบเดินมาหาพายุ กระซิบเบา ๆ ระหว่างที่ไม่มีใครสนใจ
“วันนี้น้ำตาลไม่กล้ามองหน้ามึงเลยว่ะ สมบทบาทเด็กยากจนดีนะมึง โห…น่าสงสารจัง”
พายุยักไหล่
“อย่ากวนกู… กูต้องทำให้เธอสบายใจ ไม่ใช่เอาหน้ากูไปโชว์ใครตอนนี้”
เอริคส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับไปพร้อมรายชื่อห้องพัก ส่วนพายุยกกระเป๋าอีกใบ เดินหายเข้าไปในเงาต้นมะพร้าวเงียบ ๆ
ณ ห้องพักโซนตะวันออกของรีสอร์ท ห้องพักสำหรับ 4 คน มีเตียงเดี่ยว 2 เตียงใหญ่ แอร์เย็นฉ่ำ กลิ่นน้ำทะเลจาง ๆ ลอยมาตามลม
น้ำตาลนั่งอยู่ปลายเตียง กำลังหยิบครีมกันแดดมาทาแขนเบา ๆ ขณะที่เพื่อน ๆ ล้อมวงกันบนเตียงอีกฝั่ง
เพื่อนคนที่ 1 ชื่อมีน
“อีตาล มึงนี่เนื้อหอมแต่เช้าเลยนะ พี่แม๊คปี 3 วิศวะเครื่องกล เอาขนมมาให้ถึงที่ตอนเราขึ้นเรืออ่ะ โอ๊ย มึงจะบอกว่าเขาไม่จีบอีกเหรอ”
น้ำตาลหัวเราะเก้อ ๆ
“ไม่หรอกมั้ง ก็เขาแค่ให้ขนมน่ะ… อาจจะแจกหลายคนนะ”
เพื่อนคนที่ 2 ชื่อแอ้มพูดต่อ
“หลายคนพ่อง! พวกกูนั่งอยู่ข้าง ๆ ยังไม่ได้เลย มีแต่มองแล้วเดินผ่านไปเฉย ๆ มึงอ่ะ รับขนมแล้วยังยิ้มตาหวานอีก พี่เขาจะไม่ใจบางได้ไงล่ะ”
เพื่อนคนที่ 3 ชื่อกิ๊ฟพยักหน้า
“เออ ใช่ ๆ แต่ตอนนี้กูจะเม้าส์แรง ๆ เลย… มึงเห็นคนที่หิ้วกระติกน้ำป่ะ ตอนอยู่บนเรือน่ะ?”
น้ำตาลยิ้มเก้อ ๆ รู้ว่าใคร
“…อืม พอจำได้อยู่”
กิ๊ฟทำตาวิบวับ
“จ้องมึงแบบจะละลายเลยนะ! ตาคู่นั้นอ่ะ หวานเหมือนน้ำเชื่อม! จ้องจนกูเผลอยิ้มตามเลยอีเวร!”
แอ้มหันไปพยักหน้าแรง
“เออ ๆ กูเห็นเหมือนกัน ตอนไอ้พี่แม๊คมันคุยกับมึงใช่ปะ ตอนนั้นแหละ ไอ้พี่กระติกน้ำนั่นจ้องมึงไม่กระพริบเลย!”
มีนผลักไหล่น้ำตาลเบา ๆ
“โอ้ยอีตาล! กูอยากเป็นมึงชิบหาย ทั้งคณะคนหล่อ ๆ มองมึงหมดเลยเนี่ย มึงดูหน้าตัวเองในกระจกบ้างมั้ย ออร่ามาแบบนางเอกซีรีส์ไฮสคูลเวอร์ชั่นทะเล!”
น้ำตาลหน้าแดง ยิ้มบาง ๆ แล้วพูดเสียงเบา
“บ้า แกก็พูดเกินไป…”
แอ้มส่ายหน้า
“ไม่เกิน! แล้วตกลงยังไงอ่ะ มีคนไหนที่แกสนใจป่ะ?”
น้ำตาลยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ก็…ยังไม่มีหรอก ฉันเพิ่งเข้ามาเรียน แค่มีคนคุยก็โอเคแล้วมั้ง”
กิ๊ฟเบะปาก
“ถ้า ‘คนคุย’ ของมึงคือไอ้พี่คนหิ้วกระติกน้ำนั่น กูกัดลิ้นตาย! มันดูจนกูอยากหิ้วกระติกไปเองบ้าง เผื่อได้ถูกมองแบบนั้นบ้าง!”
เสียงหัวเราะลั่นห้องแบบสาว ๆ แซวกันสุดฤทธิ์ น้ำตาลเขินจัด แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ มือแอบเปิดมือถือดูข้อความล่าสุดจาก ‘พี่พายุ’
บนหน้าจอขึ้นว่า“ครับ ไม่เป็นไรครับ” พร้อมอีโมจิหน้ายิ้มเล็ก ๆ
อีกด้าน
ณ ห้องพักโซนรุ่นพี่หญิง
พายุถือกระเป๋าเดินเข้าห้องของทอฝัน
“มา หิ้วกระเป๋ามาให้ ตามสั่งครับเจ๊”
ทอฝันยกมือรับแต่ยังไม่วายแขวะ
“ขอบใจจ้ะ…ลูกน้องเอ๊ย! อ้าว แล้วของมึงล่ะ? กระเป๋าเสื้อผ้ามึงหายหรือไง ไม่เห็นเอาไรมาเลย”
พายุยักไหล่แบบสบาย ๆ
“ที่นี่เกาะกู เสื้อผ้ากูก็มีอยู่แล้ว ห้องส่วนตัวกูอยู่ชั้นบนสุด เดี๋ยวกูขึ้นไปหยิบเอา เดินไม่ถึงห้านาที”
ทอฝันเบะปาก
“จ้าาา เจ้าของเกาะไม่ต้องหอบของ แค่กูเดินลากกระเป๋าลงเรือก็เกือบตกทะเลละ”
พายุหัวเราะเบา ๆ
“แต่กูหิ้วของให้มึงอยู่นะเว้ย เจ๊อย่าลืมบุญคุณ”
ทอฝันถอนหายใจ ฟุบตัวลงบนเตียง
“เออ ๆ กูรับรู้ละบุญคุณของมึง ตอนนี้ออกไปจากห้องกูได้ละ จะนอนพัก! ตะโกนด่าน้องจนคอแห้ง เสียงแทบไม่เหลือ กูจะพักเส้นเสียงหน่อย”
พายุยกมือทำความเคารพแบบกวน ๆ
“รับแซ่บครับท่านว้ากหญิงเสียงทอง”
ทอฝันตวัดหมอนใส่เบา ๆ
“มึงนี่มัน!”
พายุหัวเราะพลางถอยไปที่ประตู
“เออ ๆ เดี๋ยวกูกับไอ้เอริคกับไดม่อนจะรออยู่ที่ริมหาด ใต้ต้นมะพร้าวข้างลานใหญ่นะ จะได้วางแผนกิจกรรมตอนเย็นด้วย”
ทอฝันโบกมือไล่แบบหมดแรง
“อืม ๆ ๆ ไปเลย ไปไกล ๆ เสียงมึงทำกูปวดหัว”
พายุเดินออกไปพลางพูดเบา ๆ
“เสียงกูก็หวานดีออก…”
ทอฝันตะโกนตามหลังแบบกลั้วหัวเราะ
“มึงพูดไรนะไอ้พายุ!!!”
ปึก!
ประตูปิดลง เสียงลมทะเลแทรกเข้ามาเบา ๆ ทอฝันยิ้มมุมปาก พลิกตัวนอนตะแคง ค่อย ๆ หลับตาลง
- ผู้เขียน
