บทที่6 ชีวิตใหม่โชกเลือด (กางเกงในลายหมี)
1241 คำ
หลังจากพูดจบอ้อนใจก็รีบหันไปคว้ากระดาษพร้อมดินสอยื่นให้ "ช่วยวาดรูปผีสักตัวให้หนูดูหน่อยได้ไหมคะ"
"อยากเห็นเหรอ"
"ใช่ค่ะ ไม่เคยได้ยินมาก่อน"
"รอสักแป๊บ เดี๋ยววาดเเบบรายละเอียดถี่ถ้วนให้ดูแบบเต็มตา"
หวังคว้าอุปกรณ์วาดมาพร้อมกับลงมือแม้อาจจะเป็นคนวาดภาพไม่เก่ง แต่ก็พอเป็นรูปเป็นร่างบ้าง
"ดูซะงานศิลปะชั้นยอด! นี่แหละที่เขาเรียกกันว่าผีผ้าห่มส่วนมากจะมีสองตัว"
"ขอบคุณนะคะพี่ใจดีจัง"
"อยู่แล้ว หึ ขอตัวกลับห้องก่อน"
"ตามสบายค่ะแต่ช่วยเดินเบาหน่อย"
แกร๊ก พึบ
เมื่อหวังเปิดประตูออกไปพอดีกับที่ไฟฟ้าติดให้แสงสว่าง อ้อนใจถือกระดาษในมือขึ้นมาดูรูปผีผ้าห่มที่เขาวาด
"!!!!" ดวงตาเล็กเบิกกว้างก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นออกมา "นี่มะ...มันคืออวัยวะเพศชายที่ทั้งใหญ่ยาวกำลังจ่อเข้าไปที่อ***********งที่มีขนหนาปกคลุม พี่หวังคนลามกและลามกที่สุดด้วย"
ใบหน้าสาวน้อยบูดบึ้งคิ้วขมวด เธอถือรูปวาดลามกจ้องเชิงไม่พอใจ
เช้าต่อมา
"ผมไปเรียนได้ด้วยเหรอครับ.." หวังถามธนูที่จู่ๆ ก็ส่งตารางเรียนพร้อมชุดมาให้
"พอดีฉันรู้จักกับผอ. มันเป็นเพื่อนเก่าเลยฝากให้ช่วย อีกอย่างการศึกษาไทยก้าวไกลไปถึงไหนแล้ว"
"แต่ผมมี..."
"รีบเตรียมตัวซะเพราะที่ให้ไปเรียนเพื่อจะมาทำงานซ่อมรถนี่แหละ"
น้ำเสียงของผู้ใจดีกล่าวพลางยิ้มให้ หวังได้แต่ก้มหน้าทำตามเพราะไร้ซึ่งทางเลือกใด
โรงเรียนมัธยมปลาย
"หนิงดูสิวันนี้เราวาดทะเลสวยกว่าเมื่อวานอีกด้วยนะ" อ้อนใจชูกระดาษในมือให้เพื่อนสนิท "สวยปะ"
"ไม่เบื่อบ้างหรือไงเนี่ยอ้อนใจ..วาดรูปทั้งวันทั้งคืนเลยเธอ"
"แล้วทีหนิงยังชอบถ่ายรูปเลย"
"ก็ถ่ายเอาเรตติ้งไง ดูสิแฟนคลับเราเป็นพันมากดไลก์ด้วยนะ"
"ไร้สาระ"
หนิง สาวน้อยเพื่อนสนิทสมัยอนุบาลของอ้อนใจ ทั้งคู่คบหากันอยู่เพียงสองคนเนื่องจากอ้อนใจเป็นคนมีโลกสวยตัวสูงและงานอดิเรกเธอก็คือ วาดรูปเท่านั้น
"วันนี้เราไม่ได้ไปเที่ยวเล่นบ้านเธอนะพ่อสั่งให้ไปช่วยดูผ้าในเมือง" หนิงเอ่ยขึ้น
"อืม ไม่เป็นไรหรอก"
"ฝากทำงานที่ค้างส่งให้ด้วยสิ"
"อีกแล้วนะเดี๋ยวก็ไม่ผ่านกู้มหาวิทยาลัยหรอก เราจะลงเรียนเทอมแรกอาทิตย์หน้าแล้ว"
"นะ อ้อนใจคนสวย..สวยมาก"
มือเล็กเขย่าแขนเพื่อนรบเร้า อ้อนใจเป็นคนขี้สงสารเธอจึงช่วยทำงานแทนหนิงทุกครั้งตลอด
สถานฝึกสอนอาชีพ
ตุ๊บ ผวะ
เด็กฝึกอาชีพหลายสิบคนรุมซ้อมชายหนุ่มผู้มาใหม่เนื่องจากเขาไม่ยอมทำความเคารพเจ้าถิ่น
"มึงมาวันแรกกล้าต่อกรกับคนอย่างกูเหรอไอ้สัส!!! กูชื่อโตลูกตายิ้มเว้ย" ชายหัวหยิกคาบไม้จิ้มฟันด่าทอ
"กระจอก"
"มึงว่าอะไรนะไอ้ห่า"
"พวกที่ไม่กล้าลงมือทำอะไรด้วยตัวเอง คอยแต่จะยืมมือยืมตีนคนอื่นมันโคตรกระจอกเลย"
ทันทีโตก็กระโดดลงมาจากที่นั่งแล้วเดินตรงดิ่งมายืนใกล้พร้อมกดเสียงเเข็งเอ่ยถาม
"มึงชื่ออะไร"
"ชื่ออะไรก็ได้ที่ไม่ได้หนักหัวพ่อมึง"
"แค่ชื่อมึงยังลีลาจะตอบ สงสัยอยากตาย"
"มึงมันมีปัญญาทำได้แค่นี้แหละ อึก มีปัญญาทำได้แค่เห่า"
"กวนตีนเหรอไอ้สัส!!"
ตุ๊บบบ ตึก
"ถุ้ย! กูชื่อไอ้หวังยินดีที่ได้รู้จัก"
ทันทีที่โตกระชากคอเสื้อจะชกต่อย หวังก็กระเด้งตัวลุกยืนหวดหมัดเข้าปลายคางจนล้มสลบกระทบพื้นปูน บรรดาลูกน้องต่างอึ้งตะลึง
"ที่กูไม่สู้เพราะกลัวทำให้คนอื่นเดือดร้อนแต่กวนตีนมากจนกูรำคาญ! ไหน..ใครจะชกต่ออีกไหมเพราะครั้งนี้กูหวดคืนแน่"
อู่ซ่อมรถธนู
"ผมขอโทษครับ" เมื่อกลับมาถึงบ้านหวังยกมือไหว้ผู้มีพระคุณด้วยความรู้สึกผิด
"สภาพยับดีนะ"
"ทั้งที่ผมพยามแล้วว่าจะไม่มีเรื่องแต่.."
"ถ้าอ้อนใจกลับมามันต้องตกใจจนกรี๊ดสนั่นแน่ นังคนนี้มันชอบทำเวอร์ซะด้วยนะ ฮ่าๆ"
ตึก ตึก
"สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะ พะ พี่...กรี๊ดดดดด" อ้อนใจมาถึงก็ยกมือไหว้ทุกคนก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องจนทั้งคู่รีบดึงมือปิดหู "ตายแล้ว!!ใครขับรถชนพี่หวังคะเนี่ยเขารับผิดชอบพี่ไหม"
สายตาตื่นตระหนกเดินตรงดิ่งเข้ามาก้มต่ำจ้องหน้าของหวังก่อนคิ้วบางจะขมวดปม
"พ่อคะใครขับรถชนพี่หวัง..สภาพเหมือนเบรกแตกมาสามโค้งพุ่งแล้วอัดใส่ต้นไม้" อ้อนใจนั่งซัดตัวลงหันไปถามพ่อ
"เห็นไหมบอกแล้วว่าอ้อนใจมันต้องตกใจเกินเบอร์แบบนี้"
"สรุปใครชนคะ"
"ส้นตีนชน!ไปชกกับเขามา"
"ฮะ...ส้นตีนทั้งตำบลหรือเปล่าสภาพนี้"
ทั้งพ่อลูกคุยกันราวกับเป็นเรื่องน่าขำ ธนูดูไม่เครียดหรือคิดมากแม้แต่น้อยส่วนอ้อนใจก็พูดพร่ำเป็นตุเป็นตะ หวังได้แต่มองทั้งคู่สลับกันไปมาตอนนี้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
หลายสัปดาห์ผ่านไป
อ้อนใจสอบติดคณะสถาปัตย์ เธออยากเรียนเกี่ยวกับศิลปะมากโดยมีพ่อคอยสนับสนุน
กระหลึ่ง
บรรยากาศเวลา15.00น. มีฝนคะนองลมแรงและท้องฟ้ามืดครึ้ม
"ฉิบหาย" หวังวิ่งออกมาจากห้องเพื่อลากราวตากผ้าเข้าที่ร่มพร้อมเก็บใส่ตระกร้า
ห้องอ้อนใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"มีอะไรหรือคะพี่หวัง" เสียงเคาะประตูดังขึ้น อ้อนใจรีบเดินมาเปิดทันที
"ฝนกำลังตกเลยเธอไม่ได้ยินเหรอ"
"ไม่ได้ยินอะไรเลยค่ะ"
"สมควร!!"
หมับ
"ถ้าไฟไหม้บ้านเธอคงตายเป็นคนแรกใส่หูฟังยังไงเปิดเพลงซะดัง" หวังกระชากสายเสียบมือถือออก
"อุ๊ย ลืมไปเลยขอโทษด้วยค่ะ"
"เธอเอาเสื้อผ้าไปตากรวมของฉันเหรอ"
"ใช่ค่ะก็เพราะหนูกลัวฝนตกเลยรีบซัก"
"เด็กบ้า"
มือหนาล้วงตระกร้าโยนบางอย่างเข้าใส่จนอ้อนใจจนสะดุ้งผละถอย
"บ้านเธอเลี้ยงเด็กอนุบาลด้วยเหรอ" น้ำเสียงเรียบของหวังเอ่ยถาม
"ไม่ได้เลี้ยงนิคะ หนูเป็นลูกสาวคนเดียว"
"กางเกงในลายหมีน้อยอันเล็กเท่าเด็กอนุบาล นี่..ของเธอเหรอ"
"ค่ะของหนูเองน่ารักดีออก"
อ้อนใจตอบกลับอย่างไม่คิดก่อนจะมองเคลื่อนตามสายตาของหวังลงต่ำหยุดอยูที่หว่างขาตัวเอง
"พะ พี่หวังมองอะไรคะ" มือเล็กเงื้อมปิดเอาไว้ทันที "ลามก"
"ไม่ต้องใช้สองมือปิดหรอกท่าทางขนาดของเธอสามนิ้วก็ปิดมิดเเล้ว อายุสิบแปดแล้วขนาดโคตรจะเล็ก หึ"
"____"
ตึก ตึก ตึก
พูดจบหวังก็รีบเดินถือตระกร้าลงไปทันทีทิ้งอ้อนใจยืนแน่นิ่งถือกางเกงในไว้แน่น
"ของจริงเท่าจานดาวเทียมต่อกันสามบ้านเลยจะบอกให้ ไอ้พี่หวังคนบ้า!! ชิ"
- ผู้เขียน
