บทที่3 ไอ้ชาติชั่วผัวกะหรี่
1149 คำ
หลายปีผ่านไปและผ่านไป
"ดีใจด้วยเว้ยไอ้หวังที่มึงได้ลดโทษ แค่สี่ปีเองก็ได้ออกแล้ว" หาญตบบ่าไหล่หวังที่เตรียมตัวถูกปลดปล่อย
"ผมขอบคุณพี่มากที่คอยเตือนสติเสมอ"
"เออ! ออกไปอยู่ข้างนอกทำตัวให้ดี"
"พี่ก็ด้วยนะ วันหน้าฟ้าใหม่เราคงได้พบกัน"
หวังมองหน้าหาญที่สาดแววตาจริงใจพร้อมกับโซ่ที่ยืนส่งยิ้มให้ฉันมิตรเเละเขาเป็นคนที่ได้ออกคุกก่อนใครเพื่อน เป็นเพราะทนายวิ่งเต้นบวกกับเหยื่อที่ยืนกรานว่าไม่รู้จักหรือพบเจอหวังมาก่อนแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะเหยื่อมีสติไม่สมบูรณ์ในช่วงเวลาดังกล่าวชีวิตเขาก็ยังคงมีตราบาปเป็นคดีติดตัว
วัดชุมชน
"หลวงลุง ฮือ ฮึกกก" เมื่อเดินทางกลับถึงวัด หวังแทบจะสิ้นสติเมื่อรับรู้ว่าหลวงลุงได้สิ้นอายุไขจากไปอย่างสงบด้วยโรคประจำตัว "ทำไมหลวงลุงไม่รอผม ฮื้อ ทำไม"
ตอนนี้เขาไร้ที่อยู่ ไม่มีที่ให้ไปเมื่อเข้าคุกในช่วงวัยอายุเพียง 18 ปี แต่ชีวิตยังคงต้องเดินต่อไป
หลายวันต่อมา
"แง้ ลูกโป่งหนู" เสียงเด็กหญิงร้องไห้มองลูกโป่งที่ค้างบนต้นไม้สูง
ตึก ตึก ตึก
"หยุดร้องไห้ได้เเล้วเดี๋ยวเอาลงให้" ทันทีที่เดินผ่านหวังจึงหาไม้ยาวมาโน้มกิ่งแล้วกระโดดคว้ามือหยิบ "เล่นดีๆ นะ"
"ฮึก~ขอบคุณมากค่ะพี่ชาย"
"อายุเท่าไหร่แล้วพ่อแม่ไปไหน"
"ไปห้องน้ำค่ะ หนูอายุเก้าขวบ"
"จะค่ำมืดเเล้วนะอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวอันตราย"
ด้วยความเอ็นดูหวังจึงลูบผมยาวถักเปียของเด็กหญิงที่น่ารัก เธอสวมใส่ชุดนักเรียนผูกโบว์
พึกกกก
"ออกไปนะไอ้บ้าอย่ายุ่งกับลูกสาวฉัน" จู่ๆ ก็มีแรงผลักจนหวังเซพร้อมเสียงด่าทอดังลั่น
"อะไรของป้าเนี่ย!!"
"แกมันเดนนรก ลากผู้หญิงไปข่มขืนน่ารังเกียจชาติชั่วที่สุดอย่ามายุ่งกับลูกสาวของฉันนะสารเลว"
"....."
คำด่าแรงยังไม่เจ็บใจเท่ากับสายตาที่แขยงนั่น..นี่แหละที่เขาบอกว่าทำดีสิบหนคนไม่จำ ทำเลวเพียงครั้งคนไม่ลืม
แง๊นนน
เสียงรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจคันโปรดที่หลวงลุงเก็บไว้ให้พร้อมเงินนิดหน่อยฝากเด็กวัดก่อนท่านจะมรณภาพและนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ติดตัวและเขาจึงตัดสินใจออกเดินทางไปหาสินเพื่อนสนิทที่ย้ายไปอยู่ในเขตชนบท
สิบชั่วโมงต่อมา
บ่อนเฮียหมู
"ไอ้ห่า! แม่งเอ๊ยนึกว่าชาตินี้จะไม่เจอมึงอีกแล้ว" สินออกมาต้อนรับทันทีเมื่อรู้ข่าว "กูเสียใจด้วยนะไอ้หวัง"
"ช่างมันเถอะ พอดีกูไปถามลุงพลว่ามึงไปอยู่ที่ไหนเลยตามมาหา"
"แม่กูตายเพราะมะเร็งพอสิ้นแม่กูก็ไร้ที่พึ่งพิง พ่อก็ติดคุกเพราะเล่นพนันจนกระทั่งมีเพื่อนชวนมาทำงานคุมบ่อนเห็นว่ารายได้ดีก็เลยมา"
"แล้วพอมีงานให้กูทำไหม"
สินเป็นเพื่อนที่รักคนเดียวของหวังทั้งคู่โตมาด้วยกัน ก่อนสักพักสินจะยิ้มมุมปากเดินนำหน้าและพาหวังไปฝากงาน
"หน่วยก้านดีหน้าตาหล่อใช้ได้" ลูกพี่ของสินกำลังนับเงินก้อนโตที่วางบนโต๊ะพลางกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ผมทำได้ทุกอย่างครับไม่เกี่ยงงาน"
"กูชอบคนใจถึง ถ้าอย่างนั้นมึงไปคุมซ่องบนตึกใหญ่ที่อยู่ด้านใน"
"ครับ"
สายตาหัวหน้าที่นี่เอาเรื่องดูนักเลงใหญ่สั่งงานให้หวังทำพร้อมที่พักฟรีแต่งานนี้คล้ายจะเปลืองแรงหน่อยตรงที่..
อ๊าย์~อ๊า~อะ~
"พี่หวัง...อ๊าาาง์"
เสียงครางระงมของสาวกะหรี่ที่โดนเอ็นแกร่งทะลวงจนสะท้านลั่นตึก สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยราคะโลกีย์ที่เปิดมาช้านานและหวังมีหน้าที่เฝ้าดูแลความสงบเวลาแขกทำตัวกร่างหรือสอยกะหรี่แล้วไม่จ่ายเงิน
"เจ็บจังเลยพราะพี่หวังเอาแรงตลอดน้ำเจ็บมากนะคะ" มือน้อยกอดโอบเอวหนาจากด้านหลังอย่างเสน่ห์หา
"ตอนรับแขกบ่นแบบนี้ไหม"
"ไม่บ่นเพราะเจอแต่แก่เหี่ยวๆ แต่ของพี่หวังโดนทีมดลูกแทบพังทั้งใหญ่ทั้งยาว"
"เหอะ! ฉันไม่ใช่คนบ้ายอหรอกนะรีบไปอาบน้ำซะเดี๋ยวซ่องจะเปิดแล้ว"
เพราะหน้าตาของน้ำสะสวยเรียกได้ว่าเธอเป็นดาวดังของซ่องนี้ทั้ งสองคนจึงแอบคบหากันและลีลาช่ำชองของน้ำก็ทำให้หวังติดใจไม่น้อย ในใจที่คิดว่าตัวเองไม่ใช่คนสะอาดอะไรจึงทำให้ทั้งคู่ที่มีราคีหม่นหมองตกลงปลงใจรักกัน
หลายเดือนผ่านไป
ตุ๊บ ผวะ
"มึงก็รู้ว่ากูกับน้ำเป็นอะไรกันและกูกำลังจะเก็บเงินไถ่ตัวน้ำมึงทำอย่างนี้ได้ยังไงไอ้สินมึงเป็นเพื่อนกูนะ!" หวังใช้กำปั้นทุบเข้าใบหน้าสินจนเลือดอาบ
"เพื่อนเหรอ..หึ กูชอบน้ำมาก่อนมึงอีกแต่ความเร็วสู้มึงไม่ได้เผลออีกทีมึงก็ขอคบกับน้ำแล้ว"
"มึงก็เลยลักลอบเป็นชู้กับเมียกู"
ภาพที่หวังบังเอิญเห็นคือสองคนร่วมรักกันเร่าร้อนในห้องแต่งตัว เขาปรี่เข้าไปชกเต็มหมัดจึงรู้ว่าเป็นเพื่อนรักนั่นเอง
"ถุ้ย! เก็บเงินไถ่ตัวแล้วมึงจะไปทำงานห่าอะไรต่อได้อีก คนขี้คุกมีคดีอย่างมึงใครเขาจะเอา" เสียงเย้ยหยันที่สู้ไม่ได้ของสินพูดพลางเลือดไหลย้อย "คดีข่มขืนใครเขาจะเอาทำพันธุ์วะไอ้หวัง"
ตุ๊บ
หมัดสุดท้ายหวดเข้าเต็มแรงจนสินแน่นิ่งสลบไปแต่ที่น่าผิดหวังกว่านั้นคือน้ำวิ่งเข้ามาประคองไว้ทั้งร้องไห้อ้อนวอนหวังให้หยุดการกระทำ
โต้มมมม
"อ๊าก์!!!" ประตูดาดฟ้าถูกถีบเต็มเท้าจนกระทบกำแพงสั่น หวังวิ่งขึ้นไปตะเบ็งเสียงเจ็บใจออกมา "แม่งโว้ย!!!"
มือหนาของเขาลูบวนขยี้ศีรษะตัวเองแรงจนแสบร้อน ทั้งเจ็บใจที่ถูกสวมเขาและทั้งปวดร้าวเกี่ยวกับอดีต รู้ตัวอีกทีก็ตอนลมโกรกตีเข้าหน้า ตายห่า!! ยืนบนขอบตึก
"หลวงลุง...วันนี้ผมคงต้องทำผิดศีลอีกแล้วที่หลวงลุงเคยพูดว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาปที่หนักสุดของมนุษย์โลก ผมไม่หวั่นเลยนะเพราะชีวิตผมตอนนี้มันก็หนักหนาสาหัสเช่นกัน" หวังพึมพำถึงผู้เลี้ยงดูก่อนจะหลับตาลง หยดน้ำใสรินไหลอาบแก้มในขณะที่ยืนบนขอบดาดฟ้าไร้ที่กั้น ก่อนจะถือมีดที่พกมาจี้เพื่อแทงคอตัวเอง
- ผู้เขียน
