มีดปลายแหลมกรีดลงแผงอกซ้ายเป็นลายลักษณ์อักษรปัดป่ายโดยเป็นเส้นสีแดงสลักชื่อว่า 'อ้อน' น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลในขณะที่สาวน้อยปล่อยโฮกรีดร้องดังลั่น
"พอเถอะพี่หวังหนูยอมแล้ว~ฮื้อ" เสียงอ้อนวอนทำให้หวังชะงัก
เคว้ยง
หวังทิ้งมีดร่วงลงกระทบพื้นปูนจากนั้นก็เดินไปหาตัวเล็กที่พยายามจะดิ้นหลุดจากโซ่ก่อนจะปลดปล่อยเธอออกจากพัธนาการ
ควั๊บ!
"ฮือออ พี่หวัง~อึก" อ้อนใจโผเข้ากอดร่างกำยำไว้แน่น "หนูกลัวนะคะ"
"ขอโทษนะฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"
"พี่อย่าทำแบบนี้ ฮึก~อย่าทำอีก"
"อืม"
อ้อนใจผละออกรีบถอดเสื้อที่สวมใส่เช็ดเลือดให้หวัง เธอเหลือเพียงกางเกงขาสั้นและชั้นในสีชมพูเท่านั้น
"ฉันกรีดไม่ลึกสักหน่อย" หวังพูดเสียงเรียบ
"แต่เลือดพี่ก็ไหลออกมา อึก~เยอะเลย"
"เป็นห่วงเหรอ..."
"คนบ้า!! ฮือออ"
"ถ้าเป็นห่วงอย่าไปไหนนะอยู่กับฉัน"
มือหนาลูบกรอบหน้าแสนหวานอย่างเบา สายตาอ้อนใจที่โหยหาพุ่งปะทะเข้าใส่อย่างเต็มเปา
