คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มชะงักทันที เขาคิดไตร่ตรองก่อนที่จะตอบคำถามอย่างใจเย็น "ไม่ดีมั้ง ฉันเป็นผู้ชายอยู่ตัวคนเดียวด้วย เธอกลับบ้านเถอะ"
"แต่เมื่อก่อนจอยก็ค้างที่บ้านกันต์บ่อยๆ"
"นั่นมันเมื่อก่อนไม่ใช่ตอนนี้"
"ไม่เหมือนกันยังไง หรือว่ากันต์ไม่เห็นจอยเป็นเพื่อน"
"มันไม่ใช่แบบนั้น"
"ถ้าไม่ใช่แบบนั้นแปลว่าจอยค้างที่นี่ได้"
รอยยิ้มสดใสเปื้อนบนใบหน้าสวยหวาน จอยรีบลุกจากที่นั่งเข้าไปยังห้องนอนเธอทำท่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างเคยชิน กันต์ได้แต่ส่ายหน้าเขาไม่รู้จะปฏิเสธยังไง อีกอย่างช่วงนี้จอยก็อกหักยังคงเจ็บปวดกับความรัก หน้าที่ของเพื่อนแม้จะเคยเป็นมากกว่านั้นก็ตาม คงคอยปลอบโยนและอยู่เคียงข้างเสมอมา
เช้าวันต่อมา
บ้านหลังใหญ่
"ดีจังเลยที่ได้ทำแค่รายงานส่ง" ริบบิ้นรีบวางชุดนักศึกษาเมื่อเพื่อนสนิทโทรมาบอกว่าไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้ เธอนึกบางอย่างรีบหยิบชุดเสื้อผ้าสุดแสนน่ารักมาสวมใส่ก่อนที
