บทที่4. คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน |เด็กช่างปี2
999 คำ
เฮ้ยยยย!
ทันทีเสียงตะโกนจากด้านหลังก็ดังลั่นจนทุกคนเหลียวมองเป็นตาเดียวกัน ปรากฏว่าเป็นชายหนุ่มอีกห้องเดินมาด้วยท่าทางขึงขัง ผู้ชายสูงผอมคิ้วขมวดจ้องมองสาวน้อยทั้งสองคนอย่างไม่ลดละสายตา ก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
"เด็กนี่ลูกใครวะ" เพื่อนที่ถือภาพวาดตอบกลับ "ลูกใครไม่รู้ แต่น้องเขาบอกว่ารวย ให้ตามหาผู้ชายคนหนึ่ง"
"เป็นเด็กเป็นเล็กมาตามหาผู้ชายเนี่ยนะ"
"แล้วมึงไปไหนมาไอ้ริว"
"ไปเตะฟุตบอลวอร์มแข้งขามา"
"ได้ข่าวว่าเพิ่งไปมีเรื่องกับไอ้พวกฝั่งธน"
"แน่นอนอยู่แล้วกูมันเลือดนักสู้"
"เอ่อ ว่าแต่มึงก็มีเพื่อนที่ชื่อกันต์นี่นา"
ทันทีริวยิ่งทำคิ้วขมวด เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนกำลังสื่อสาร ก่อนที่อีกคนจะรีบอธิบายให้ฟัง ว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อริบบิ้นมาตามหาผู้ชายที่ชื่อกันต์ แถมเธอยังวาดรูปให้ดูเป็นขวัญตา
"กูไม่มีเพื่อนหน้าตาอุบาทว์แบบนี้หรอก!" ริวพูด ทันทีบินก็รีบโต้แย้งกลับ "อุบาทว์ที่ไหนพี่กันต์หล่อจะตาย หล่อมากจนควายลืมหายใจเลยนะคะ"
"หล่อเหี้ยอะไรขนาดนั้นวะ ฮ่าๆ"
"แล้วพี่ชายพอจะมีรูปเพื่อนที่ชื่อกันต์ให้หนูดูไหม"
"มี แต่ไม่ให้ดู เป็นใครก็ไม่รู้จู่ๆ มาถามหาผู้คนไปเรื่อย อาจจะเป็นฝั่งคู่อริมาเพื่อจะล็อกเป้าโจมตีก็เป็นได้"
"หนูชื่อริบบิ้นค่ะเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมเอกชนนานาชาติที่ด้านหน้าของถนนใหญ่ หนูมีเงินค่าตอบแทนให้พวกพี่ ถ้าหากตามหาผู้ชายที่หนูต้องการพบเจอ"
ริวก็ยังไม่เข้าใจ เขาลังเลสักพักก่อนที่จะหยิบรูปวาดขึ้นมาพร้อมกับเทียบหน้าจอโทรศัพท์ ที่กำลังเปิดรูปเพื่อนสนิทที่ชื่อเหมือนเดียวกับที่สาวน้อยกำลังตามหา แต่สักพักก็ส่ายหน้า
"ไม่เหมือนเลยสักนิดไม่ต้องดูหรอก" น้ำเสียงปัดรำคาญของริวทำให้ฝนที่ยืนอยู่ไม่พอใจ
"ใจจืดใจดำจังเลยนะคะ แค่ขอดูรูปนิดหน่อย"
"ไม่ได้ใจดำ แต่ไม่รู้จักพวกเธอเข้าใจไหม"
"หนูชื่อฝนค่ะมากับริบบิ้น แหละนี่ริบบิ้นมากับหนูที่ชื่อฝนค่ะ เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันโรงเรียนเดียวกัน"
"โอเค รู้จักกันแล้ว ถุ้ยยย!"
"ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกหนูดูรูปผู้ชายที่ชื่อกันต์สิคะ เผื่อว่าจะเป็นคนเดียวกับที่ริบบิ้นกำลังตามหา"
ชายหนุ่มตัดรำคาญเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดรูปที่ยืนเคียงข้างเพื่อนสนิทอย่างผู้ชายที่ชื่อกันต์
ทันทีที่ริบบิ้นได้เห็นเธอกรีดร้องเสียงดังลั่น
กริ๊ดดดดดดด!!
"เว้ยยยยยย" ชายหนุ่มที่ห้อมล้อมอยู่ต่างส่งเสียงพร้อมเพรียงกัน กระทั่งสาวน้อยได้สติเธอใช้สองมือเกาะลูกกรงทำตาลุกวาวพร้อมกับคว้าโทรศัพท์มือถือของริวมาอย่างโฉบฉวย
"เอาคืนมาเด็กบ้า!" ริวบ่น
"ผู้ชายคนนี้แหละค่ะที่หนูตามหา"
"แล้วจะตามหาไอ้กันต์ไปทำไม"
"ตั้งแต่เป็นสาวแต่งกายหาผู้ชายถูกใจไม่มี"
"อะไร..."
"ผู้ชายในฝันไงคะ กริ๊ดดดด!"
"พอเถอะแก้วหูจะแตก"
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ อย่างน้อยเธอก็รู้แล้วว่าเขาเรียนอยู่ที่นี่จริงๆ สาวน้อยหยิบแบงค์พันในกระเป๋ามาแจกจ่ายให้ทุกคนจนครบ ตอนนี้เรียกว่าเงินที่ได้มาจากผู้เป็นแม่หมดเกลี้ยงภายในไม่กี่วินาที
"ให้พวกพี่ทั้งเก้าคน เหลือ 1,000 หนูขอเก็บเอาไว้เป็นค่าแท็กซี่นะคะ" ริบบิ้นส่งยิ้มหวาน ผู้ชายในกลุ่มคนหนึ่งพูดโพลงขึ้น "รวยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"
"บ้านหนูรวยมากเลยค่ะ"
"ไม่ปฏิเสธซะด้วย ฮ่าๆ"
"ขอบคุณพวกพี่ที่ให้ความร่วมมือนะคะ"
"ขอบใจ ถึงแม้พวกพี่จะไม่รู้จักไอ้กันต์ เพื่อนของไอ้ริวเป็นการส่วนตัวก็เถอะ ฮ่าๆ"
ทั้งหมดแยกย้ายกันไปในทันที เหลือเพียงแค่ริวยังยืนคิ้วขมวดปมท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวถือแบงค์พันอยู่ในมือ พอฟื้นสติก็รีบถามริบบิ้นสาวน้อยตาโตที่ตอนนี้ท่าทางระริกระรี้เหมือนตุ๊กตาล้มลุกไม่หยุดนิ่ง
"นี่เธอชอบไอ้กันต์จริงๆ เหรอเนี่ย" ริวถาม
"แน่นอนสิคะ เขาช่วยเหลือหนูไว้เป็นเหมือนพรหมลิขิต เราเกิดมาคู่กันแล้วก็ย่อมไม่แคล้วกันหรอกค่ะ"
"อาการหนักเหมือนกันนะ เหอะ ในฐานะที่ฉันเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของมัน บอกเลยว่าผู้หญิงอย่างเธอไม่ใช่สเปกที่มันจะชอบพอได้หรอก"
"แล้วสเปกพี่กันต์เป็นแบบไหนคะ แต่ถ้าพี่ต้องการเงินเพิ่มหนูจะกด atm มาให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
"ไม่ต้อง! แล้วก็เอาเงินของเธอคืนไป ฉันไม่ขายเพื่อนอยู่แล้วจะบอกให้ มันเป็นคนนิสัยดี รักเพื่อนรักฝูง ไม่ว่าจะมีเรื่องราวอะไรมันก็พร้อมช่วยเหลือ"
น้ำเสียงของชายหนุ่มหนักแน่น ขณะที่ยืนเกาะอกทำท่าเก๊กหล่อราวกับละครในซีรี่ส์ ทันใดตัวเล็กอย่างริบบิ้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมพูดพึมพำ "เสียดายจังหนูกำลังหามูลนิธิกู้ภัยเพื่อจะบริจาคเงินก้อนใหญ่ไว้ซื้ออุปกรณ์ต่างๆ ช่วยเหลือผู้คน เฮ้อออ ถ้าไม่ได้เจอพี่กันต์หนูคงไม่มีกะจิตกะใจทำบุญ"
ริวหรี่ตามองเห็นสาวน้อยก้มหน้าผิดหวัง ด้วยความเป็นลูกผู้ชายอีกทั้งขี้สงสารจึงทำให้พลั้งปาก
"ไอ้กันต์มันเรียนช่างไฟฟ้าปีสอง เลิกเรียนมันไปช่วยหน่วยอาสากู้ภัยประจำตำบล ซึ่งลุงของมันเป็นหัวหน้างานอยู่ที่นั่น อยากจะเจอมันก็ไปมูลนิธิบ้านหนองกาง อย่าบอกมันก็แล้วกันว่าฉันเป็นคนบอก เดี๋ยวโดนมันเตะปาก! มันไม่ชอบให้ใครจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัว"
- ผู้เขียน
