บทที่ 45
ไม่เคยเข็ด
Rrrrr Rrrrr
ยังไม่มีใครพูดอะไรต่อโทรศัพท์ของต้าหมิงก็ดังขึ้นและชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำให้เขามีแววกังวล เตวินทร์มองหน้าต้าหมิงแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการแต่อย่างใด
“รับเถอะ” ในที่สุดเตวินทร์ก็พูดเมื่อสายเรียกเข้ายังดังไม่หยุดและต้าหมิงไม่มีท่าทีว่าจะรับสาย
“ครับ..แพต” เสียงทุ้มพูดตามสาย
[หมิง..อยู่ไหนคะ วันนี้ช่วงเย็นพอมีเวลาว่างมาเจอกันหน่อยมั้ย]
“เอ่อ..คือ..” ต้าหมิงหันมองเตวินทร์
[แม้แต่หมิงก็ไม่อยากคุยกับแพตแล้วสินะ..ทุกคนกำลังทิ้งแพตไปจริงๆ ด้วย]
“ไม่ใช่แบบนั้นนะแพต คือเอ่อ..หมิงว่า” ต้าหมิงลังเลสายตายังมองเตวินทร์ที่เริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี
[นะคะหมิง..มาเจอแพตหน่อย..แพตไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ..ฮือ ฮือ]
“ก็ได้ครับ..” เพราะทนฟังเสียงสะอื้นของแพตตี้ไม่ไหวต้าหมิงจึงตอบตกลง
[เจอกันที่ร้านเดิมหกโมงเย็นนะคะ..แพตจะไปรอ ขอบคุณหมิงมากนะ]
“ครับ..แล้วเจอกัน”
“กูว่าแยกย้าย
