‘แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!’
“พอพูดประโยคนี้จบปุ๊บนะ อีตาวิชยุตม์ก็สะบัดหน้าเดินหนีไปเลย สีหน้าเขาโมโหมากๆพี่ล่ะสะใจ๊สะใจจริงๆเลยแบม สมน้ำหน้า! อยากมาด่าพี่ว่าหน้าด้านไร้ยางอาย แต่ไม่เจ็บใจเท่ากับที่เขาด่าว่าน้องบัวว่าเป็นลูกไม่มีพ่อนะ ฮึ! พี่ยอมให้ลูกพี่ได้ชื่อว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อดีกว่ามีพ่อเลวๆอย่างหมอนั่น!”
พิรฏาจบประโยคบ่นแสนยืดยาวนั้นโดยการตบมือลงบนโต๊ะเครื่องแป้งเสียงดังปัง ทำให้พิริยาถึงกับสะดุ้ง
พี่สาวเธอชักจะดุเดือดมันส์ในอารมณ์เกินไปแล้ว
หญิงสาวคิดในใจ แล้วก็ต้องรีบยิ้มเหยออกมาเมื่อพิรฏาจ้องเธอเขม็งผ่านทางกระจกเงาบานใหญ่
“เป็นอะไรไปแบม ขวัญอ่อนจริง”
เธอพูดพลางจ้องน้องสาวเขม็งในขณะที่พิริยาส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่มีอะไร ทั้งที่ในใจเริ่มกังวลในสิ่งที่พี่สาวเล่าให้ฟัง
พี่เธอกำลังสร้างศัตรูแล้ว...และเป็นศัตรูที่ยากจะต่อกร
ใครบ้างเล่าจะไม่เคยได้ยินชื่อรองประธาน
