ตอนที่ 4 ประกาศสงคราม(4)
1088 คำ
เขาเอ่ยปากตรงๆเช่นนั้น คิดว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่มีทางปฏิเสธ แต่ผิดคาดพิรฏากลับเพียงแต่หัวเราะเสียงพลิ้วหวาน ทุกท่วงท่าของเธอน่าจับตามอง แม้เขาจะโกรธเกลียดเธอเพียงใด แต่ใจหนึ่งเขาก็ต้องยอมรับ
แม่ม่ายสาวคนนี้งามจับตายิ่งนัก...เธอสวยในทุกกริยาท่าทางจริงๆ
“สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่เงินทอง...แต่ถ้าได้มาก็ถือว่าของแถม”
เธอพูดพลางยักไหล่ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงอารมณ์โกรธให้วิชยุตม์ได้เห็นอย่างที่เขาต้องการ เธอจะกวนประสาทเขาอย่างนี้แหละเขาจะทำอะไรเธอได้...
ถ้าเขาพยายามทำให้เธอร้อน...แล้วเธอไม่เต้นไปตามเขา...คนที่จะร้อนรนก็คือเขาเองไม่ใช่เธอ!
“หึ...มือถือสากปากถือศีลจริงนะแม่คุณ” ชายหนุ่มอดประชดออกมาไม่ได้ ไม่ได้อยากได้...แต่ถ้าเป็นของแถมก็เอาอย่างนั้นน่ะเหรอ?
คิดง่ายไปไหม?
“แล้วแต่คุณจะคิด แต่ฉันบอกได้คำเดียวว่าเงินที่คุณจะเอามาฟาดหัวฉันให้เลิกยุ่งกับพี่ชายคุณเห็นทีฉันคงรับไว้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้หรอกนะ เงินใครๆก็ชอบ...แต่ที่ฉันชอบมากกว่าคือการปอกลอกมันมาจากพี่ชายคุณ ได้เยอะกว่าที่ได้จากคุณเห็นๆ”
หญิงสาวยิ้มหยันใส่อีกฝ่าย แต่วิชยุตม์กลับตาลุกวาวกับคำพูดของหญิงสาว
ปอกลอกงั้นหรือ?
คิดไว้ไม่มีผิด..ผู้หญิงหิวเงิน!
“งั้นฉันจะต้องทำยังไงเธอถึงจะยอมออกไปจากชีวิตของพี่ชายฉันแล้วไม่ต้องกลับมายุ่งเกี่ยวกันอีก”
วิชยุตม์ลองเสนอขึ้น แต่ท่าทีหลุดหัวเราะขำของเธอก่อนจะหยุดแล้วหันมามองเขาตรงๆนั้นก็ทำให้วิชยุตม์ถึงกับนิ่งอึ้ง
“ไม่ต้องทำอะไรคุณรอดูอยู่เฉยๆก็พอคุณวิชยุตม์” เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อเขา “ฉันไม่มีวันปล่อยมือจากพี่ชายคุณจนกว่าจะได้เห็นความล่มจมของเขา เห็นเขาเจ็บปวดทุรนทุราย ชีวิตพังพินาศอย่างที่ฉันเป็น!!”
“เธอ!”
วิชยุตม์ถึงกับพูดไม่ออกกับถ้อยคำของหญิงสาว นี่เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดแล้ว...
เรื่องระหว่างวิชญะกับผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไรกันแน่?
แต่ที่แน่ๆ...วิชญะคงไม่รู้สึกนะว่าผู้หญิงคนนี้เกลียดเขาขนาดไหน!!
“ฟังข้อเสนอของฉันแล้วเป็นไง พอจะทำได้ไหมล่ะคะคุณวิชยุตม์ ธีระเสถียร...”
พิรฏาเรียกอีกฝ่ายเต็มๆ แต่ท่าทีเธอเยาะหยันชัด วิชยุตม์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก พยายามรวบรวมสติเพื่อต่อกรกับผู้หญิงคนนี้ ด้วยบัดนี้เขาเริ่มรู้แล้ว เธอร้าย...กว่าที่เขาหรือใครๆคิด
ภายใต้ท่าทีอ่อนหวานและหยิ่งในตนเอง...เธอซ่อนความร้ายกาจของตนเองไว้อย่างมิดเม้น
และมันคงมิดมาก...จนวิชญะก็ยังจับไม่ได้
“เธอไม่กลัวฉันจะเอาไปบอกพี่ใหญ่งั้นเหรอ?”
ชายหนุ่มเอ่ย ยิ้มหยันที่มุมปากหยักสวยด้วยท่าทีเป็นต่อ หวังให้เธอเลิกยุ่งกับวิชญะเพราะบัดนี้เขารู้จุดประสงค์ของเธอแล้ว
แต่พิรฏากลับไม่สะทกสะท้าน เธอยักไหล่กวนสายตาคนมองแล้วปรายตามองเขาดั่งเขาเป็นคนโง่คนหนึ่งที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
“ถ้ากลัวฉันจะบอกคุณเหรอ?...ลองคิดสักนิดนะคะคุณวิชยุตม์ ในเวลานี้คุณใหญ่จะเชื่อใคร ถึงเขาจะเชื่อคุณมันก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน...เพราะถึงยังไงฉันก็จะทำให้เขาเชื่อฉันให้ได้...” หญิงสาวพูดพลางยิ้มหวาน แล้วเดินเช้าไปใก้ลวิชยุตม์จนสามารถเอื้อมมือบางทั้งสองข้างของตนประกบแนบไปกับใบหน้าคมสันหล่อเหลาของวิชยุตม์ แล้วจึงพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้นว่า “พี่ชายคุณเขาหลงฉันจะตาย...ฉันทำให้เขาเชื่อฉันได้ เชื่อฉันสิ...”
วิชยุตม์ผลักหญิงสาวเต็มแรงจนเธอเซถลาลงไปกองกับพื้น และแน่นอนว่าไม่มีแววตาโกรธเคืองในแววตาและใบหน้าของพิรฏา แต่มันกลับไปปรากฏบนใบหน้าของวิชยุตม์แทน
“อสรพิษ! เธอมันนังงูเห่าชัดๆ!” ชายหนุ่มที่บัดนี้โกรธจนตัวสั่นไม่รู้จะสรรหาคำใดมาบริภาษเธอดีได้แต่ยืนกำหมัดแน่น ด้วยเขานั้นก็เกิดมาเป็นชายแม้จะโกรธเพียงใดแต่ก็มิอาจทำร้ายผู้หญิงได้ ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นเหมาะสมกับการที่จะต้องถูกทำร้ายก็ตาม
“ฉันก็เหมาะสมกันดีกับพี่ชายเลวๆของคุณไงคุณวิชยุตม์”
ยิ่งเห็นดวงหน้าที่เอาแต่มองอย่างเยาะหยันของเธอ...ได้ยินน้ำเสียงที่ราวกับจะยั่วยุให้เขาโกรธทุกๆวินาทีของเธอ วิชยุตม์ก็ยิ่งทนไม่ไหว
เขาไม่เคยเกลียดใครจับใจเท่านี้มาก่อนเลย
เธอช่างมีความสามารถจริงๆ...พิรฏา วงษานุวัฒน์!
เขาจะจำชื่อเธอไปจนวันตาย...ในฐานะที่เธอเคย ‘กล้า’ เผยอหน้ามาท้าทายเขาแบบนี้
นับจากนี้เขาจะสั่งสองให้เธอรู้สำนึกให้ได้ว่าอย่ามาแหย่คนอย่างวิชยุตม์ ธีระเสถียรคนนี้!
เขาจะทำให้เธอเจ็บกว่าที่เคยเจ็บปวดใดๆมาก่อนเลยในชีวิต
เขาจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บร้อนจนแทบด่าวดิ้น...จนอยากตายแต่เขาก็จะไม่ให้เธอตาย!
พิรฏา...
“ต่อไปนี้ระวังตัวเธอกับครอบครับเธอไว้ให้ดีพิรฏา ฉันจะขัดขวางเธอทุกวิถีทาง เธอไม่มีทำในสิ่งที่เธอต้องการสำเร็จ!”
เขาขู่เธอตาวาว และพิรฏาก็เชิดหน้ายิ้มรับ
“หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะทำได้นะคะ”
“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!”
ชายหนุ่มกัดฟันแน่นในยามที่เค้นคำพูดนี้ออกมาจากริมฝีปาก ดวงตาสีนิลคู่คมแทบจะลุกเป็นไฟ แต่คนถูกมองกลับยิ้มระรื่นท้าทาย
- ผู้เขียน
