ยอดปรารถนา

ตอนที่ 4 ประกาศสงคราม(3)

“คุณพ่อมาหาวิธเหรอคับ”

น้องวิธถามด้วยน้ำเสียงราวกับดีใจที่ได้เจอพ่อของตนเองที่นั่น แต่ยังไม่ทันได้คำตอบวิชยุตม์ก็ดึงแขนหลานชายดันให้ออกห่างพี่ชายของตนเองอย่างนุ่มนวลแล้วพูดกับเด็กชายด้วยน้ำเสียงขัดกับหน้าตาที่เคร่งเครียดของตนเองว่า

“น้องวิธไปหาคุณแม่ก่อนนะครับ ไปรออาเล็กที่บ้านก่อนนะเดี๋ยวเย็นนี้อาเล็กจะพาออกไปข้างนอกนะครับ”

“อาเล็กพาวิธไปจริงๆนะคับ”

เด็กชายถามด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ ลืมบิดาของตนเองไปชั่วครู่

วิชยุตม์พยักหน้า “จริงสิครับ อาเล็กไม่เคยโกหกน้องวิธนะครับ ลูกผู้ชายเขาไม่โกหกกันหรอก”

ในระหว่างที่พูดชายหนุ่มก็ปลายตามอง ‘ลูกผู้ชาย’ อีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆเขากับหลานชาย เมื่อเห็นใบหน้าปั้นยากของพี่ชายวิชยุตม์จึงดันหลังเล็กๆของหลานชายให้วิ่งตรงไปยังแม่ของแกที่ยืนรออยู่ไม่ไกล

ในยามนี้บุคคลที่เหลือจึงมีเพียงวิชยุตม์ วิชญะ และพิรฏาเท่านั้นที่ยืนประจันหน้ากัน

แล้ววิชยุตม์ก็เผยสีหน้าราวกับชิงชังอย่างสุดขั้วหัวใจ แววตาราวกับเจ็บร้อนหนักหนาไปทางพิรฏา หากแต่ปากกลับพูดกับวิชญะว่า

“นี่เหรอธุระสำคัญของพี่! หืม...?” เขาเอ่ยอย่างเหยียดหยันใส่พี่ชาย “ทิ้งลูกทิ้งเมียเพื่อมาทำตัวเป็นครอบครัวสุขสันต์กับผู้หญิงหน้าด้านคนนี้หรือยังไง?”

มือหนาชี้ไปที่หน้าของพิรฏา ซึ่งคนถูกด่าว่า ‘หน้าด้าน’ ก็ไม่สนใจ เธอเชิดหน้าแล้วปรายตามองเขาอย่างท้าทาย และมันเป็นท่าทางหยิ่งผยองที่ทำให้วิชยุตม์รู้สึกเกลียดเธอเพิ่มมากขึ้นทุกที...ทุกที

เขาอยากจะจับใบหน้าเธอกดต่ำให้มองพื้นดินสักที...จะได้ให้เธอรู้ว่าค่าของเธอมันก็แค่ธุลีใต้ฝ่าเท้า อย่ามาทำท่าเชิดหน้าหยิ่งผยองอยู่เลย

ผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรีและไร้ศีลธรรมอย่างเธอไม่สมควรมีท่าทีเช่นนั้น...มันทำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่สำนึกเอาเสียเลย!

“ใจเย็นๆก่อนเล็ก”

วิชญะพยายามประนีประนอม หวังเอาน้ำเย็นเข้าลูบน้องชายที่กำลังทำตัวร้อนเป็นไฟที่พร้อมจะผลาญไหม้ทุกสิ่ง...แม้แต่ตัวเขาเอง

“พี่นั่นแหละหุบปากวิชญะ!” วิชยุตม์ตวาดเสียงดัง มองพี่ชายตนเองอย่างอดรังเกียจไม่ได้ นี่แสดงว่านับวันวิชญะยิ่งหลงผู้หญิงคนนี้มากขึ้นทุกทีๆสินะถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้ กล้าที่จะพาผู้หญิงคนนี้มาเสนอหน้าให้ใครๆได้รับรู้ว่าทั้งคู่กำลังเป็นอะไรกัน ทั้งๆที่วิชญะก็แต่งงานแล้ว!

“หลงผู้หญิงจนลืมลูกเมีย...พี่ไม่เคยคิดจะจำในสิ่งที่พ่อทำกับแม่สินะถึงได้กล้าทำแบบนั้นกับลูกเมียของตัวเอง แล้วเธอก็เหมือนกัน” วิชยุตม์หันไปทางพิรฏาที่เกาะแขนวิชญะอยู่ “หน้าด้านไร้ยางอาย หรืออดอยากปากแห้งมาจากไหนถึงได้คิดจะจับผู้ชายที่มันมีลูกมีเมียอยู่แล้วฮะ!” เขาพูดตะคอกเสียงดังลั่นหวังให้เธอได้รู้สึกอาย แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อสิ่งที่พิรฏามีเพียงยิ้มเยาะใส่เขาราวกับเธอไม่รู้สึกรู้สา ชายหนุ่มจึงปรายตามองร่างเล็กๆของเด็กหญิงพัณนิดาที่ยืนแอบอยู่หลังมารดาอย่างขลาดกลัว “คิดจะหาพ่อให้ลูกไม่มีพ่อของเธอก็ไปจับผู้ชายมีเงินที่อื่นเถอะไป๊! จะให้ฉันช่วยหาให้ก็ได้นะ แต่อย่าคิดมายุ่งกับพี่ชายของฉัน”

พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มเยาะ ในขณะที่พิรฏาถึงกับสั่นเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดถึงลูกชายของเธอ...ลูกไม่มีพ่ออย่างนั้นเหรอ?...

ที่น้องบัวไม่มีพ่อเพราะเธอไม่ต้องการให้ลูกมีพ่อเลวๆต่างหาก!

พวกไม่รู้อะไรก็คิดแต่ว่าตนเองถูกตลอดเวลาไม่มีสิทธิ์มาว่าเธอกับลูกแบบนั้น

เขาด่าว่าเธอหน้าด้านไร้ยางอาย...คนพวกนี้จะได้รู้จักพิรฏาคนนี้เป็นอย่างดีเสียทีนับจากนี้

เธอเป็นได้มากกว่าที่เขาคิด!

หญิงสาวมองวิชยุตม์อย่างท้าทาย ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มกว้างราวกับไม่รู้สึกรู้สาในคำพูดของเขา เป็นรอยยิ้มที่วิชยุตม์นึกเกลียดเธอจับใจนับแต่วินาทีนั้น

“ขอบคุณในความกรุณาของคุณนะคะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงหวาน “แต่...ถ้าจะให้ฉันเลิกยุ่งกับพี่ชายคุณก็จับเขาล่ามโซ่เอาไว้ดีๆนะคะ อย่าให้หลุดมาถึงมือฉันเพราะถ้าฉันจับเขาได้ล่ะก็ ฉันไม่มีวันปล่อยเขาไปเด็ดขาด!”

หญิงสาวย้ำเสียงหนักแล้วจึงปล่อยเสียงหัวเราะพลิ้วหวานออกมา แต่คนโดนประกาศศึกใส่ซึ่งๆหน้าอย่างวิชยุตม์ถึงกับสั่น แทบอยากจะบีบคอผู้หญิงคนนี้ให้ตายคามือเลยทีเดียว

เธอมันก็แค่เมียน้อยของพี่ชายเขา...มีสิทธิ์อะไรมาเผยอหน้าท้าทายเขาแบบนี้!

วิชยุตม์โมโหมาก ชายหนุ่มถึงกับขบฟันแน่นพยายามระงับอารมณ์จนกรามบดกันแทบจะแตก แต่สุดท้ายเมื่อทำไม่ได้ชายหนุ่มจึงตัดสินใจกระชากร่างระหงที่ยืนเกาะพี่ชายเขาแยกทั้งคู่ออกจากกันอย่างแรง แล้วลากเธอให้เดินห่างออกจากที่นั่นหมายจะพูดจาตกลงกับเธอได้ถนัดปากกว่านี้ โดยไม่สนใจกับเสียงห้ามปรามของวิชญะและเสียงร้องไห้จ้าด้วยความตกใจของเด็กหญิงพัณนิดา

หรือที่จริงต้องพูดว่าต่อว่าให้เธอรู้สำนึกได้ถนัดปากกว่านี้จะดีกว่า

๐๐๐

วิชยุตม์ลากผู้หญิงไร้ยางอายในความคิดของเขาจนมาห่างไกลจากรัศมีการได้ยินของทุกๆคนแล้วก็สลัดแขนเรียวของเธอออกอย่างแรงจนร่างระหงนั้นเซถลาแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น แต่วิชยุตม์ก็หาสนใจไม่ พิรฏามองเขาด้วยสายตาเยาะหยันแต่ไม่มีแววโกรธเคืองให้เห็นอย่างที่เขาอยากจะเห็น

และเพราะไม่เห็นความโกรธในดวงตาของเธอมันกาทำให้เขารู้สึกร้อนด้วยเพลิงโทสะขึ้นมาเสียเอง

“พูดกันตรงๆเลยนะ เธอต้องการเท่าไหร่กับการที่จะเลิกยุ่งกับพี่ชายของฉันในทุกๆกรณี”