ตึกทีบีแบงค์
พิรฏาขับรถแอคคอร์ดสีดำคันสวยมาถึงที่ทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ เธอไม่ได้มาเพื่อเก็บข้าวของขึ้นไปเป็นเลขาของวิชยุตม์ตามที่ถูกสั่งเมื่อวาน แต่เธอมาเพื่อดักพบวิชญะในยามเช้านี้มากกว่า
เมื่อวานตอนเย็นเธออุตส่าห์รอเขาเพื่อที่จะบอกเรื่องที่วิชยุตม์สั่งให้เธอไปเป็นเลขาให้เขารู้ แต่ปรากฏว่าวิชญะกลับไม่มาเธออย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน สร้างความหงุดหงิดให้แก่เธอเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งหนึ่งที่เธอเริ่มตระหนักก็คือต่อไปนี้เธอจะยืดเวลาไม่ได้อีกแล้ว
ไม่ใช่ว่าวิชญะจะเบื่อหน่ายเธอเสียก่อน...แต่เธอรู้...เป็นเพราะน้องชายของเขานั่นแหละที่จะขัดขวางไม่ให้เธอได้ทำในสิ่งที่ปรารถนาได้สำเร็จ
พิรฏาโปรยยิ้มให้กับเลขาหน้าห้องของวิชญะเป็นเชิงทักทายกึ่งนอบน้อม ด้วยอีกฝ่ายนั้นมีอายุมากกว่าเธอหลายปีนัก เผลอๆอาจจะพอๆกับวิชญะเสียด้วยซ้ำไป
“สวัสดีค่ะพี่จันทร์”
หญิงสาวร้องทักอีกฝ่ายที่กำลังง่วนทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอ
