พิรฏานั่งทำงานเพลินจนลืมเวลา แม้หญิงสาวจะจะไม่ชอบตัวผู้บริหารสูงสุดของทีบีแบงค์ หากสำหรับเรื่องงานหญิงสาวคิดว่ามันน่าสนใจและท้าทายความสามารถของเธอมากมายเลยทีเดียว หญิงสาวถือคติว่าเธอจะต้องแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันให้ได้ นั่นทำให้ถึงแม้เธอจะโกรธเกลียดวิชญะแค่ไหน หากสำหรับงานเธอทุ่มเทให้เสมอ กว่าจะรู้ตัวอีกทีมันก็เลยเวลาเลิกงานมาเกือบชั่วโมงทำให้พิรฏาตัดสินใจกลับบ้าน เมื่อออกจากลิฟท์เดินผ่านโถงกลางได้ไม่เท่าไหร่เสียงเรียกชื่อเล่นเธอก็ดังขึ้น พิรฏาหันหลังขวับทันทีแล้วก็พบกับใบหน้าคมคายคุ้นตาของผู้เรียก
“พี่กลาง!” หญิงสาวเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงกึ่งอุทานกึ่งยืนดีที่ได้เจอ แล้วต่อด้วยคำถามที่เจ้าตัวสงสัยจริงๆไม่ได้ถามไปตามมารยาทหรือแกล้งถามแต่อย่างไร ด้วยเธอรู้ดีว่าเขาหายหน้าหายตาไปหลายเดือนเพื่อไปทำงาน ซึ่งหากจำไม่ผิด กำหนดกลับของเขาไม่ใช่เดือนนี้แน่นอน “มาได้ยังไงคะนี่?”
“เซอ
