ตรงนี้ข้างๆกัน
1265 คำ
บรรยากาศในร้านกาแฟ ที่ถูกเหมาร้านเอาไว้ เงียบสงบ เหมือนกับว่า ถ้ามีอะไรสักอย่าง ร่วงหล่นบนพื้น คงได้ยินกันทั่ว ใบหน้าสวยหวานของคนที่เดินเข้ามา เหมือนแสงสว่าง ที่เข้ามาเปิดใจที่มืดดำ ของ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่แบบไม่ทันตั้งตัว
เสื้อยืดพอดีตัว กับกางเกงขายาวสีครีม สะพายกระเป๋าใบเล็ก พร้อมกับ ท่าทีสงบนิ่ง
"สวัสดีค่ะ " เสียงสุภาพ ที่เอ่ยทักทายออกมา ทำเอาพี่ชายต้องจับแขนน้องสาวของตัวเองเอาไว้ การมาในวันนี้ พี่ชายย้ำกับน้องสาวแล้วว่า จะเป็นคนจัดการเองดังนั้น ถ้าไม่อยากให้เสียเรื่อง อันธิยา ต้องเงียบสงบที่สุด
"เชิญนั่งครับคุณ "
หญิงสาวขยับเก้าอี้นั่งลง แล้ว มองสองพี่น้อง ที่กำลังมองเธอเช่นกัน
"น้องสาวผม คบหากับนักรบ มานานหลายปี "
ประตูร้านเปิดออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาในร้าน ใบหน้านิ่งเฉย มองสองพี่น้อง ด้วยความรู้สึก ไม่ดีอย่างมาก ที่ทุกอย่าง วุ่นวายไปหมดแบบนี้
"คบหา " เสียงที่พูดขึ้นมา ดังมาจากหน้าประตู
ชายหญิงสามคน ที่นั่งกันอยู่ หันไปทางเสียงที่พูดพร้อมกัน
"พี่รบ "
"ไอ้รบ "
"คุณนักรบ "
ใบหน้าเรียบเฉย เดินมาที่โต๊ะ กลางร้าน แล้วขยับเก้าอี้ มานั่งข้างเธอ ใบหน้าของเธอ ที่เขามองเห็น มันทำให้เขาปวดหัวใจ เธอเลือกที่จะมาคนเดียว จบเรื่องนี้ คนเดียว ทั้งที่มีครอบครัว และ คนรอบข้าง พร้อมจะอยู่เบื้องหลัง แต่น้ำหนึ่ง เลือกที่จะจบเรื่องนี้คนเดียว หมายความว่า ถ้าหากเขาทำอะไร พลาดไป เธอพร้อมจะตัดเขาได้ ในทันที
"มึงหายหัวไปไหนมา มึงทำให้ยัยอันเสียหาย แล้วมึงก็ทิ้งน้องกู "
พี่ชายเปิดการเจรจาทันที ด้วยความโกรธ แล้วกอดน้องสาวเอาไว้ เพราะกลัวว่า อันธิยา จะพุ่งตัวเข้าไปหานักรบ แล้วจะวุ่นวายไปมากกว่านี้
"เสียหาย ตรงไหนที่เรียกว่าเสียหาย " นักรบขึ้นเสียงตอบกลับไป ด้วยความโกรธ
"กู ไม่ได้ทำสีหน้ารำคาญอัน ก็เพราะว่าอัน เป็นน้องมึง แล้วมึงเป็นเพื่อนกู กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อน กูก็เลยเลี่ยงมาตลอด กูไม่เคยไปไหนกับอันสองต่อสอง กินข้าวก็ไม่เคยนั่งด้วยกัน ถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ รูปคู่ กูก็ไม่เคยถ่าย กูระวังตัว เพราะเห็นแก่มึง " นักรบ พูดความจริงออกมา แล้วมองอันธิยาด้วยสายตาดุดัน
"อัน พูดความจริงออกมา พี่เคยจับมืออัน สักครั้งไหม " นักรบที่เคยสุภาพเสมอ พูดเสียงดังกว่าปกติแล้วมองหน้าคนต้นเรื่อง ที่สร้างเรื่องราวทั้งหมด น้ำตาที่ไหลออกมา ภายใต้แว่นสีดำ ทำให้ พี่ชาย ยิ่งโกรธ
"มึง กดดัน น้องกู "
"แล้วที่น้องมึง บอกว่าเป็นเมียกู มันทำให้ผู้ใหญ่เขาเข้าใจผิดกู "
"อัน ยืนยันมา ว่ามันทำอะไรอัน บอกออกมา ว่ามันทำอะไร ไม่ต้องอาย พี่อยู่ตรงนี้แล้ว "
อันธิยา เช็ดน้ำตาของตัวเอง แล้วบอกเสียงสั่นเครือ
"พี่รบกับอัน เราเมคเลิฟกัน ในรถ " นักรบกุมขมับทันที
"มันจะบ้าไปใหญ่แล้ว อันธิยา "
นักรบพูดเสียงโกรธจัด แล้วมองคนข้างๆ ที่หน้าซีดเซียวลงเรื่อยๆ เขาอยากจะจับมือเธอเอาไว้แต่ก็ไม่กล้า ไม่อยากทำให้เธอเสียหายไปมากกว่านี้แล้ว
"เธอเคยขึ้นรถพี่เมื่อไหร่กัน เราสองคนเคยนั่งรถไปด้วยกัน เมื่อไหร่ " เขาย้อนถามเธอ แล้วก็บอกด้วยน้ำเสียงดุดัน
"อันธิยา พี่จะบอกอะไรเธอให้นะ พี่ไม่เคยพิศวาสอะไรในตัวเธอเลย แม้แต่น้อย เธออยู่ใก้ลพี่ขนาดนี้ ถ้าพี่เลวสักนิด พี่ก็คงจับเธอทำเมียไปแล้ว ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ทำกันบนรถหรอก เพราะเธอ ยินดีจะตอบสนองพี่ อยู่แล้ว แต่พี่ไม่เลวแบบนั้นไง อันธิยา คนที่จะได้ตัวพี่ พี่ต้องเลือกอย่างดี เลือกคนที่พี่รัก และจะร่วมชีวิต พี่ถึงได้ ไม่ปล่อยตัวง่ายๆ อย่าทำให้ตัวเอง ไม่มีค่าไปมากกว่านี้เลย อายเขาไหม ที่วิ่งตามผู้ชายที่เขาไม่เคยคิดจะอยากจับมือ "
เสียงกรี้ดดังออกมาจากปากของคนที่ถูกทำร้ายจิตใจ อย่างที่สุด เขาไม่รัก กี่ครั้งที่เขาไม่รัก เธอก็ยังทน เขาบอกว่า ขนาดมือ เขายังไม่อยากจับ เขาทำไม เขาถึงอยากจะได้ตัวเธอ
"ไอ้รบ มึงดูถูกน้องกู "
"กูดูถูก เพราะกูรู้ ว่าน้องมึงเป็นยังไง ถ้ามึงไม่อยากให้น้องมึง สร้างเรื่อง สร้างราว มากกว่านี้ เอาน้องมึงไปหาหมอ ไปรักษาตัว น้องมึงป่วย อาการแบบนี้ คือน้องมึงป่วย แล้วอย่ามายุ่งกับกูอีก กูไปแจ้งความเอาไว้แล้ว เอเอฟคอนส์ คงไม่อยากให้มีข่าวนี้หลุดออกไป พ่อแม่มึง คงไม่อยากให้ใครรู้ ว่าลูกสาวป่วย เพราะเรื่องผู้ชาย " เขาบอกย้ำอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน ขยับเก้าอี้ แล้ว มองเธอที่นั่งนิ่ง ไม่พูดอะไรออกมาทั้งนั้น
"ส่วนเรื่องของคุณหนึ่ง อย่าไปยุ่งกับเธออีก ถ้ามึงเห็นทุกอย่างแล้ว มึงก็ต้องรู้ ว่าสำหรับกู คุณหนึ่งไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนเลย "
นักรบบอกกับอดีตเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย มิตรภาพ9ปี จบลงแล้ว ไม่เหลืออะไรไว้เลย บริษัทก็เป็นเพียงความทรงจำ เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะยังไง ทุกอย่าง มันคือเรื่องจริง ที่ต้องรับมัน
"เชิญครับ คุณหนึ่ง อาชาตรี รออยู่แล้ว "
คนที่มากับคนรถ มองคนข้างๆด้วยความตกใจ แล้วลุกขึ้น เดินออกจากตรงนั้น เสียงร้องไห้ ดังลั่นร้าน พร้อมกับเสียงพี่ชายที่ปลอบโยนน้องสาวไปด้วย
"ไปหาหมออัน อันต้องหาหมอ พี่ทนไม่ไหวแล้ว "
พี่ชายกอดน้องสาว แล้วร้องไห้ออกมา อันธิยาป่วยเป็นโรคหลงผิด เขาคิดว่าน้องจะรักษาหายแล้ว จึงได้ปล่อยปละละเลยไป แต่ช่วงหลัง อันธิยาอาการหนักมากขึ้น ยาที่หมอให้มา ก็ไม่ยอมกิน จากสมัยเด็กที่คลั่งไคล้นักร้องวัยรุ่น ก่อนจะมาเปลี่ยนเป็นนักรบ หลังจากได้พบกันไม่กี่ครั้ง อันธิยาก็ไม่เคยพูดถึงนักร้องคนนั้นอีกเลย พี่ชายที่ไม่ได้คิดว่า น้องสาวจะอาการหนักขนาดนี้ ร้องไห้ออกมา ด้วยความสงสารน้องสาวจับใจ
รถเอสยูวีจอดรออยู่ที่หน้าร้านแล้ว เขาเปิดประตูให้เธอ แล้วเดินตามเธอไปข้างหลัง ก่อนจะเปิดประตูรถให้ แล้วมองเธอด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องมาพบเจออะไรแบบนี้
"ผมขอโทษคุณหนึ่งครับ ขอโทษจากใจ "
เขาไม่กล้ามองเธอ ไม่กล้าสบตา ไม่กล้าจะมองอนาคตอะไรข้างหน้ากับเธออีกแล้ว เธอคงจะผิดหวังในตัวเขามาก ที่เขาหยาบคาย และพูดจาร้ายๆ เหลือเกิน
เธอก้าวขึ้นรถ ไม่ตอบอะไรเขาสักคำ นักรบมองดูรถเอสยูวี ขับออกจากร้าน แล้วเดินไปขึ้นรถ ที่จอดรออยู่แล้ว อนาคตของเขา ไม่มีอีกแล้ว เอกณัฐพร็อพเพอร์ตี้ และ คุณพสุธร คงไม่เอาเขาไว้ ให้รกหูรกตา
- ผู้เขียน
