“ไม่มีเรื่องของเราอีกแล้ว ขอให้มันจบไปเถอะ”
เธอปฏิเสธเขา ทั้งที่รักเขาเหลือเกิน การกระทำของมารดาเหมือนตราบาปยากจะลบล้าง จะให้ทำเป็นลืมเธอยังทำใจไม่ได้
“ฉันไม่ยอมให้จบหรอก เธอเป็นของฉันแล้วนะป่าน”
ชายหนุ่มไม่ยอมตัดสัมพันธ์ เธอจะโกรธจะเกลียดเขายังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกแน่
“พอเถอะ ฉันเหนื่อย ฉันไม่มีแรงจะเถียงกับนายหรอกนะ ให้ฉันได้พักได้มีแรงสักหน่อยได้ไหม”
เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ไม่อยากโต้เถียงกับเขาอีก เหนื่อยทั้งกายและใจ ร่างกายอ่อนล้ามาหลายวันทั้งจากการจัดงานศพและอาการแพ้ท้อง เธออาเจียนทุกเช้ากินอะไรไม่ค่อยได้นอกจากของเปรี้ยวๆ จึงทำให้ผอมลงกว่าเดิม จิตใจก็หม่นหมองเศร้าโศกกับการจากไปของมารดา ต้องทนฟังชาวบ้านก่นด่าท่าน ต้องปั้นหน้าเรียบเฉยทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกิน ยามนี้เธอส่งสังขารของท่านแล้ว ตัวเองก็เหมือนตะเกียงใกล้หมดน้ำมัน ริบหรี่จนแทบจะหมดแรง
“ถ้าอย่างนั้นก็นอนนะ หรือจะอาบน้ำ
