เขาขยับเข้ามาใกล้ แววตาวาววับจ้องมองหญิงสาวด้วยความขุ่นเคือง เมื่อครู่ปรัชญ์เห็นมารดาจัดยาและรินน้ำ จึงเอ่ยถาม รู้ว่าลินินไม่สบายจึงอาสายกมาให้ เขาไม่ได้ออกไปแต่ปิดไฟและแอบหลบหลังม่าน มองดูหญิงสาวนั่งคุยโทรศัพท์จนเธอวางสาย หัวใจเดือดพล่านเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นผู้ชาย และที่ทำให้รู้สึกเคืองจัดก็ตรงที่ได้ยินลินินเรียกอีกฝ่ายว่าพี่อย่างสนิทสนม แถมยังหัวร่อต่อกระซิกหยอกล้อกับฝ่ายนั้น แบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
“ฉันเป็นแขก นายควรให้เกียรติฉันบ้างออกไปสิ อย่ามาทำตัวรุ่มร่ามแถวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนเรียกป้าเปรม” ลินินไล่เขา
“แม่กินยานอนไปแล้ว ฝนตกหนักแบบนี้คงหลับยาวไม่มีทางตื่นมาหรอก อยากตะโกนก็ตะโกนดังๆ เลยนะยายผ้าป่าน”
ปรัชญ์ไม่กลัวสักนิด เขาเห็นมารดากินยาก่อนนอน ยาทำให้ง่วงหลับสนิทจนถึงเช้า ไม่มีทางตื่นมาได้ยินอะไร เขาลงทุนปล่อยลมยางรถของยายผ้าป่านเพื่อวางกับดักให้เธอ ติดอยู่ที่บ้านเขา
