หลินหลินโกรธขึ้นมาแล้วจึงตวาดกลับ “ปล่อยข้ากลับตำหนัก”
“ไม่ได้”
“งั้นท่านก็ไม่ได้รักข้าจริง”
หลินหลินเห็นเขาผ่อนมือที่ประคองสองบ่าของนางลง นางกำลังดีใจแต่ต้องหัวใจเต้นระรัวเมื่อร่างกำยำประคองนางลงกับโขดหินแทน แล้วปากของนางก็ถูกเขาขบเม้มเบาๆ
“ข้ารักเจ้า ไม่มีหัวใจรักเผื่อแผ่ให้ใครอีกแล้ว เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้มาจากความรักของข้าที่มันมากล้นจนต้องขอให้เจ้าช่วยรับมันไว้บ้างไม่เช่นนั้นข้าคงคลั่งตาย ได้โปรดยอมเป็นของข้า”
“ท่านอ๋อง” นางยอมรับว่าจิตใจอ่อนยวบลงมากกว่าเก้าส่วน จนเหลือแค่ส่วนเดียวที่เป็นความยับยั้งชั่งใจที่กำลังจะหลุดลอยไปจากตัวนาง นางเองก็พึงใจในตัวเขาแต่ว่าอะไรหลายอย่างล้วนไม่ถูกต้อง
ฉินจิ้นเหอไม่ปล่อยให้นางครุ่นคิดนาง เขาจูบกลีบปากแดงระเรื่อนั้นอีกครั้งก่อนจะซุกใบหน้าเรื่อยลงมาตามซอกคอจนถึงร่องอกอวบอิ่ม เขาจ้องสองเต้าเต่งตึงอร้าอร่ามท้าสายตาแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ความสวยง
