“อย่าพูดมาก เด็กโง่อย่างเจ้าจะเข้าใจอะไร”
นางพูดแล้วก็จะหายตัวจากไปแต่หลินหลินถลาเข้าไปกอดแล้วร้องไห้กับแผ่นหลังมารดา
“ท่านแม่ให้หลินช่วยเถอะ หลินเป็นลูกท่านพ่อกับท่านแม่นะ ถึงจะเป็นลูกในอดีตชาติก็เถอะแต่ท่านแม่ก็ยังเป็นท่านแม่ของหลิน ให้หลินได้ตอบแทนบุญคุณท่านพ่อท่านแม่ ได้ทำหน้าที่ลูก อย่าให้หลินเป็นลูกอกตัญญูเลย”
โจวซิ่นหันหน้ากลับมา ยกมือเช็ดน้ำตาให้ลูก “ดูสิร้องไห้จนตาบวม หมดสวยกันพอดี เป็นลูกแม่ต้องสวยสตรองเข้าใจไหม”
หลินหลินยิ้ม “หลินเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นท่านแม่ให้หลินกลับไปเขียนบทช่วยท่านนะเจ้าคะ”
สีหน้าของหลิวโจวซิ่นพลันหนักอึ้ง นางไม่สามารถทัดทานลูกสาวได้อีก น้ำใจกตัญญูของลูก นางจะไม่ยอมรับได้อย่างไร
“งั้นก็ได้ ถึงเวลานี้ ท่านพ่อของลูก นักพรตป๋ายเทียนคนนั้นเขาก็ยังมองไม่เห็นแม่ จนกว่าค่าสาปจะสลาย มีแต่หลินหลินเท่านั้นที่จะทำลายคำสาปนั้นได้”
ในอกของหลิวโจวซิ่นร้าวระบมระลอ
