หลินหลินแสร้งชะงักไปครู่ สีหน้าซีดเผือดก่อนพูดเสียงอ่อน “หม่อมฉันพูดว่าเซียวกุ้ยเฟยวางยาพิษสนมชายาคนอื่นด้วยเพคะ โชคดีที่หม่อมฉันส่งหมอหลวงไปตรวจอาการของพวกนางทุกคน เพราะเห็นสีหน้าพวกนางตอนมาเข้าเฝ้าไม่ค่อยดีเลยอยากรู้ว่าพวกนางสุขภาพเป็นอย่างไรกันบ้าง แต่ไหนเลยจะรู้ว่าพวกนางได้รับพิษมานานหลายปีแล้ว”
“ต่ำช้าที่สุด ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะเลี้ยงงูพิษไว้ข้างตัวเช่นนี้”
หลินหลินลอบยิ้ม “ฝ่าบาทจะทำอย่างไรเพคะ จะให้เรื่องนี้รั่วไหลออกไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะเหล่าขุนนางก็อยากให้ฝ่าบาทมีรัชทายาท หากไม่มีรัชทายาทโดยเร็ว ก็จะย้ายฐานอำนาจไปทางท่านอ๋องที่มีโอรสเพื่อเป็นเป้าหมายให้ครองราชย์ต่อไป”
หลินหลินปั่นหัวฮ่องเต้โฉดต่อ เพราะอ่านประวัติศาสตร์มามาก รู้ดีว่าฮ่องเต้ต้องการมีโอรสเพื่อสิ่งใดเป็นอันดับแรก ฉินซือเฉิงปัดถ้วยชาลงพื้นด้วยความโมโห เศษกระเบื้องหยกขาวแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพอๆ กับโทสะของฉินซือเฉิง
