ภายในตำหนักเย่วซิน หลินหลินลืมตาขึ้นแล้วต้องตกใจสุดขีดกับภาพเบื้องหน้าแท่นบรรทมงดงามสลักเสลาจากไม้จันทน์แดง เปลี่ยนสภาพเป็นทุ่งกว้างสุดสายตาราวกับไม่รู้จะไปบรรจบที่ใด เมื่อแหงนเงยขึ้นไปบนท้องฟ้า เมฆขาวราวปุยนุ่นกำลังเคลื่อนคล้อย พลันอากาศแปรปรวน เสียงอสุนีบาตฟาดเปรี้ยง เปรี้ยง ราวกับเป็นลางร้ายจนหลินหลินต้องยกมืออุดหูทั้งสองข้าง
“ที่นี่มันที่ไหนกัน”
หญิงงามข้างกายผู้พาเธอมาเอ่ยขึ้น “กึ่งกลางระหว่างโลกมนุษย์และสวรรค์”
ผ่านไปไม่ถึงครึ่งเค่อ เสียงฝีเท้าม้าดังกึกก้องกระชั้นเข้ามา ภาพหญิงสาวงดงามปานเทพธิดาในอาภรณ์ขาวปานเทพเซียน ใบหน้านั้นดูไปแล้ว...มือเล็กๆ ของหลินหลินยกขึ้นประคองกรอบหน้ารูปไข่
“เฮ้ย! ทำไม เหมือนกันมากขนาดนี้ล่ะ”
แม้หญิงงามบนหลังอาชาไนยสีหมอกจะงดงามเพียงใดแต่ใบหน้านั้นกลับไร้รอยยิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางกำลังควบตะบึงม้าศึกโดยมีกองทัพทหารฟ้านับพันไล่ติดตาม
เสียงด
