“ข้าจะให้เจ้ากลับไปที่เผ่ามารก่อน รอคืนวันเพ็ญหน้า ข้าจะไปรอเจ้าที่สวนไผ่ ตรงนั้นเป็นกึ่งกลางระหว่างแดนสวรรค์และเผ่ามาร เจ้าจงมาถึงก่อนยามอู่ เราจะออกเดินทางไปด้วยกัน ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น พอไปถึงหุบเขาเกาซานเราจะแต่งงานกัน”
“ข้าเข้าใจแล้ว” นางยิ้มเอียงอายตอบ ใบหน้าหวานแดงก่ำ เพราะถูกสายตาร้อนแรงมองจ้องกลับอย่างลึกซึ้ง นางคิดไม่ถึงเลยว่าความรักจะทำให้มีความสุขแบบนี้ มันหวานแหลม อยากอยู่เคียงกันไปตลอดชีวิตจะหาไม่ นางเชื่อมั่นว่าป๋ายเทียนจะดูแล ปกป้องนางได้ นางจึงยินยอมหนีออกจากเผ่ามาร
“หากเจ้าไม่มา ข้าจะรออยู่ที่นั่นไม่ไปไหน รู้หรือไม่นางมารน้อย” ท้ายเสียงบอกด้วยเสียงนุ่มอ่อนหวาน เต็มไปด้วยความรัก รอบห้องของเทพหนุ่มมีแต่ผีเสื้อลอยวน กลีบดอกท้อปลิวหวิวไหว ไม่ต่างจากวิมานน้อยๆ
แต่ทว่าความสุขก็อยู่ไม่นาน เมื่อหลิวโจวซิ่นกลับเผ่ามารไปแล้วก็ไม่สามารถหนีออกมาได้อย่างใจคิด “ท่านพ่อปล่อยข้าออกไ
