"มิลิน!" ทันใดเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ก็ตะโกนดังลั่นเมื่อเห็นลูกสาวยืนอยู่ลำพัง
"นม หน๋มมม"
"หิวนมแล้วสินะ เราไปกันเถอะ"
"ยังไม่ได้กินอะไยเยย"
"แม่เตรียมนมกับน้ำผลไม้ไว้ให้ คุณลุงประชุมเสร็จแล้วก็ต้องกลับบ้านก่อนนะ ไว้มาเที่ยวใหม่"
ดีที่ลูกสาวเป็นคนว่านอนสอนง่ายเธอจับมือของแม่แล้วเดินไปขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่จากนั้นก็ตรงดิ่งกลับบ้าน
เช้าวันต่อมา
"มิลินก็จะสามขวบแล้วควรได้รับการศึกษาไปเนิร์สเซอรี่ผมติดต่อเอาไว้ให้นะครับ" โจเซฟพูดพลางยื่นใบสมัคร "โรงเรียนนานาชาติจะทำให้การเรียนการสอนง่ายขึ้นและมีคนดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"
"ฉันเกรงใจคุณจะแย่ อุตส่าห์ช่วยเราสองแม่ลูกยังจะให้มิลินเข้าโรงเรียน ทั้งที่ไม่มีใบประกอบสูติบัตรใดๆ ทั้งสิ้น"
"อย่าคิดมากสิครับตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"
"ขอบคุณมากนะคะ"
นามิกอดลูกสาวไว้แน่น ดวงตากลมโตเปล่งประกายราวกับได้ชีวิตใหม่ หลังจากที่ฝ่ามรสุมการเข่นฆ
