"ฉันแค่ฝันไปเท่านั้น ไม่จริงหรอก ดาหวันยังอยู่ เราจะออกไปด้วยกัน ร..เราจะออกไปจากที่นี่ด้วยกัน"
สตินามิหลุดลอยภาพในหัวของเธอกลายเป็นสีดำ
น้ำตาไหลหลั่งอย่างเงียบเชียบหัวใจคล้ายถูกบีบแล้วใช้เหล็กเเหลมแทงซ้ำๆ ความเจ็บถาโถมเริ่มเข้าครอบงำก่อนจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
กรี๊ดดดดด
อ๊ากกกกก
เช้าวันใหม่อากาศสดใสแสงแดดอ่อน นามิเกิดภาพหลอนจนต้องได้รับการฉีดยาให้สงบ คำพูดจาวกวนไปมาพร่ำเพ้อหาแต่เพื่อนรักที่จากไป
"ฮือออ ดาหวัน ฮึก"
ฝีเท้าหลายคู่เดินเข้ามาแล้วหยุดอยู่ข้างเตียง เป็นครั้งแรกที่เจ้าของย่างก้าวเข้ามาในเขตตึกแดง
มือหนาคว้าบีบปลายคางเรียวเล็กไว้แน่น
"รีบฟื้นสติแล้วกลับมาทำงานซะ! เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะโดนชำแหละเป็นคนต่อไป"
"เอาสิ ไอ้¥€€^π¥=÷¥¥°="
"อีกะหรี่!!"
คำด่าทุกอย่างหยาบคายพ่นออกจากปากนามิอย่างไม่กลัวตาย แต่เขากลับแสยะยิ้มภายใต้หน้ากากอันชั่วร้ายอย่างพอใจ
"เธอนี่มันเป็นส
