บทที่4.ข้อแลกเปลี่ยน [หลับตาลงซะ]
603 คำ
ในคืนที่พระจันทร์มืดมิดไม่สาดแสง เด็กน้อยแก้มแดงพยายามตั้งใจฟังคำที่แม่อธิบายอย่างเคร่งครัด
แต่ด้วยวัยที่ยังเด็กนักจึงยังสับสนอยู่ดี
"ทำไมต้องตัดขา? แล้วแม่จะเดินอีกได้ไหม"
"นามิฟังแม่นะ ถ้าเราจะอยู่ที่นี่ แม่ต้องพิการ"
"ทำไมกันล่ะคะ.."
"เพราะถ้าหากไม่ทำแบบนี้เราจะอดตาย"
แม้นามิจะคอยแย้ง ซึ่งบอกว่าจะไม่กินอะไรก็ได้แต่ขอให้แม่คิดทบทวนดูใหม่ เพราะไม่อยากเห็นแม่เจ็บปวดทรมาน
"แม่สอนว่ายังไง..." ทันทีเสียงแข็งแม่ก็ตวาดใส่จนลูกสาวจนตกใจ "ชีวิตเกิดมาต้องดิ้นรน ฉะนั้นแม้ว่าแม่จะไม่มีขาสองข้างแต่แม่ก็เลี้ยงลูกได้"
"ฮึกกกก แม่"
"แต่นามิสัญญาได้ไหมว่าจะหลับตาลงจนกว่าจะมีคนเข้ามาพาแม่ออกไปเพื่อทำความสะอาดแผลนี้เสร็จ"
"T^T"
ใบหน้าไร้เดียงสาบูบี้คล้ายจะร้องไห้ แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้เพราะเข้มแข็งเสมอ
วันต่อมา
"หนูไม่รู้ว่าจะไปเล่นที่ไหน" เด็กน้อยนอนหนุนขาแม่ "ตอนนี้ต้องรอให้นายใหญ่มาถึงจะเริ่มทำงานได้หรือจ๊ะ"
"ใช่แล้วเนื่องจากว่าต้องรอทางผู้ใหญ่อนุมัติ"
"แต่อยู่ที่นี่ก็ดีนะ มีข้าวให้กินทุกมื้อ ไม่ต้องไปคุยถังขยะ มดไม่กัดด้วยจ้ะ"
"จริงด้วย ฮ่าๆ"
นามิมักสร้างรอยยิ้มให้ผู้เป็นแม่เสมอ เปรียบเสมือนไฟตะเกียงส่องในอุโมงค์ที่เป็นหลุมมืดดำ
ถ้าหากไม่มีลูกสาวตัวน้อยผู้เป็นแม่คงตัดสินใจลาจากโลกไปตั้งแต่วันที่สามีตาย
"ทำไมลูกถึงไม่ไปเล่นกับเด็กคนอื่น" แม่ถามสงสัย
"คงเพราะหนูไม่ชอบพูดคุยกับใครไม่อยากให้คนอื่นพูดจาถึงแม่ไม่ดี"
"ใครจะพูดยังไงก็ช่างเรารู้ตัวเองดีเท่านั้นก็พอ อีกอย่างการให้เกียรติตัวเองมันสำคัญมากนะ ไม่ว่าใครจะกดขี่ข่มเหงเรายังไงแต่อย่าทำร้ายตัวเองก็พอ"
นามิลุกขึ้นนั่งมองหน้าแม่มือน้อยๆ ของลูกสาวลูบแก้มอย่างถนอม ก่อนจะส่งยิ้มหวานดวงตาใสเปล่งประกาย อาจเพราะเป็นลูกครึ่งเจแปนจึงมีใบหน้าที่ชวนหลงใหล
"แม่สอนหนูทุกวันว่าเราต้องเข้มแข็ง หนูสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้บ่อยๆ จะไม่ทำให้แม่ต้องผิดหวัง"
คำบอกกล่าวของเด็กประถมที่มีใจหนักแน่นส่งผ่านผู้เป็นแม่โอบกอดเอาไว้ด้วยใจภักดิ์
โรงงานแห่งนี้ มีผู้คนอาศัยอยู่เนืองแน่นล้วนมาจากทั่วทุกสารทิศ
เด็กน้อยมองจ้องสนามเด็กเล่น ซึ่งมีเด็กวัยใกล้เคียงกันวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานแต่เธอกลับไม่อยากไปร่วมกิจกรรม ทำได้เพียงนั่งเล่นดินทรายอยู่ใกล้ที่พักของผู้เป็นแม่เท่านั้น
"ชื่ออะไร" เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยถาม "เห็นมามองอยู่ตั้งนานทำไมไม่ไปเล่นด้วยกัน"
"ชะ ชื่อ นามิ"
"ทำไมชื่อประหลาดจัง"
"แล้วเธอชื่ออะไร"
"ชื่อดาหวัน"
ทั้งสองคนผู้มีนิสัยคล้ายกันพูดคุยอย่างสนุกถูกคอ จนกระทั่งมีเสียงกริ่งดังเพื่อรวมตัวจึงทำให้เด็กน้อยวัยใกล้เคียงกับนามิต้องวิ่งข้ามไปยังอีกฝั่งเพื่อกลับไปหาครอบครัว
เวลาผ่านไปหลายวัน
ชายคนหนึ่งเดินถือมีดเล่มยาวน่ากลัวเข้ามาพร้อมกับนำมาวางเอาไว้ใกล้มือของแม่นามิ
"หลับตาลงซะนะลูกรัก"
- ผู้เขียน
