บทที่5.ประตูนรก [ตัดขาSM+เลือดสาด]
1041 คำ
มือหยาบกร้านของแม่เนื่องจากทำงานหนักลูบแก้มเด็กน้อยซึ่งเป็นลูกรักอย่างถนอม
ฉับ!
ผ้าที่รัดปากตัวเองเพื่อเก็บเสียงร้องเต็มไปด้วยสีแดงเถือก ทว่า..เด็กน้อยเผลอไผลลืมตาขึ้นมากะทันหัน ตรงกับจังหวะที่ขาของแม่ถูกมีดอีโต้ฟันขาดกระเด็น
ดวงตาเล็กหยดหลั่งน้ำตา แต่เข้มแข็งมากไม่ยอมส่งเสียงร้องไห้ออกมา ในขณะที่ผู้เป็นแม่นอนจมกองเลือดแล้วส่งยิ้มกลับให้ ราวกับชมว่าลูกนั้นเข้มแข็งมากมาย
"ปล่อยลงเว็บได้เลยท่าทางได้ราคาดีโดยเฉพาะช็อตที่ลูกสาวลืมตามองตามขาแม่มันหลุดกระเด็น ฮ่าๆ"
ชายคนหนึ่งพูดสั่งลูกน้องเมื่อกำลังมองสถานการณ์ผ่านจอมิเนเตอร์ รอยยิ้มร้ายแสยะอย่างชอบใจ เหตุผลที่ทำให้เขาตั้งกฎใหม่เพื่อจะขายคลิปโหดร้ายสร้างรายได้ในเว็บไซต์ใต้ดินอีกทาง
หลายปีผ่านไป
"นามิเก่งมากตอบได้ทุกข้อเลย" เสียงเอ่ยชมของครูผู้สอน "นี่ขนาดเอาหนังสือระดับมัธยมศึกษามาให้ นามิยังทำได้อีก"
"เพราะคุณครูสอนดีมากกว่าค่ะ"
"เพราะนามิฉลาดต่างหาก"
"ขอบคุณค่ะ"
เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตขึ้นมาในวัยสิบขวบพอดี
เด็กหญิงมักเป็นที่รักของครูพี่เลี้ยง ซึ่งที่แท้ก็แค่คนธรรมดาที่ถูกว่าจ้าง แต่นามิเรียกว่า คุณครู
"พรุ่งนี้ครูต้องไปแล้วนะ"
"ไปไหนคะ"
"ครบสัญญาคงไม่ได้ได้สอนที่นี่ต่อ"
"แล้วจะกลับมาไหมคะ"
รอยยิ้มสดใสเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง เนื่องจากเด็กหญิงไม่สนิทสนมกับใครนอกจากครูผู้สอน
"คงกลับมาไม่ได้อีกแล้วละ"
เป็นการสูญเสียที่เจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อต้องแยกทางกับครูสนิท แต่แม่ก็คอยเตือนสติเพื่อให้นามิใช้ชีวิตต่อ
ในห้องพักคนงาน
"เฮ้อออ อดกินขนม"
"ห่วงแต่กินนะเรา"
"แม่จ๋าหนูอยากทำงานแทนแม่บ้าง"
"อย่าเลยเหนื่อยจะตาย"
โรงงานเย็บผ้าที่มีเพียงคนพิการ จากสวรรค์บันดาลกลายเป็นนรกทันที ทุกวันแม่ของนามิต้องทำงานเกือบสิบห้าชั่วโมงต่อวัน
"แฮ่ก แค่กกก" หลายวันแม่ยังคงไอแต่ทำได้เพียงจิบน้ำอุ่นแก้ระคายคอ
"ทำไมพวกเขาไม่พาแม่ไปหาหมอ"
"เขาบอกต้องรอคิวเพราะมีโรคระบาด"
"แต่แม่อาการหนักขึ้นทุกวัน"
"ไม่เป็นไรหรอกแม่ยังไหว"
ทันทีใบหน้าเด็กหญิงก็เปลี่ยนไป น้ำตาคลอใสสงสารแม่จับใจกระทั่งไม่สามารถกลั้นความรู้สึกได้
ฮึกกกก~
"ไม่ร้องนะต้องเข้มแข็งสิแม่สอนว่ายังไงเด็กดี" มือแม่รีบปาดเช็ดน้ำตา "มา..เดี๋ยวแม่หวีผมให้นะคนเก่ง"
"ฮึกกก หนูรักแม่นะคะ"
"รักลูกเหมือนกัน"
"แม่ต้องอยู่กับหนูไปนานๆ นะ"
ใครจะรู้ว่านั่น..จะเป็นอ้อมกอดครั้งสุดท้าย เมื่อเช้าวันใหม่แม่เกิดอาการช็อก และ แน่นิ่งไป ปรากฏว่าเป็นวัณโรคกินปอดพร้อมทั้งเส้นเลือดในสมองแตก
"ฮือออ~แม่ตื่นสิ แม่ตื่นมาหาหนู" นามิร้องไห้ไม่ลืมหูลืมตาจนแทบจะสติแตกอยู่แล้ว "อย่าทิ้งหนูไปนะคะแม่จ๋าาา ฟื้นสิ แม่"
สุดท้ายศพของแม่ก็ยิ่งน่าเวทนาเมื่อถูกโยนลงกองเตาถ่านเผาไฟ โดยไม่มีการฌาปนกิจใดๆ
นามิทำได้เพียงทรุดนั่งลงร้องไห้หอบกอดเสื้อผ้าของแม่เอาไว้แน่น
มุมหนึ่งซึ่งมองเด็กหญิงอย่างไม่ลดละพูดกับลูกน้อง
"หน้าตาดีแบบนี้คงได้ราคา หึ"
"นายจะส่งให้ฝรั่งหรือว่า..."
"ให้ท่านเซนกิสิ เดี๋ยวนี้พวกเขามาแรงแซงทุกเชื้อชาติในกลุ่มใต้ดิน"
"ได้ครับนาย"
สองคนพูดคุยโดยมีนามินั่งก้มหน้าอยู่ด้วย แม้จะไม่เข้าใจความหมาย อีกทั้งตอนนี้สภาพจิตใจจ่ำแย่คล้ายสติล่องลอยหายไป
หลังจากวันนั้นไม่นาน
รถตู้สีดำมาจอดเทียบ เงินก้อนโตถูกยื่นให้เจ้าของโรงงานก่อนที่พวกเขาจะพาตัวนามิเดินทางไกล
บรื้นนนน
"จะพาหนูไปไหนเหรอคะ" คำถามไร้เดียงสาตื่นตาตื่นใจเมื่อได้ออกจากที่เดิม ครั้นมองลอดกระจกทึบแสงเห็นผู้คนเคลื่อนไหว "หนูจะได้ไปอยู่ที่ใหม่ใช่ไหม..แล้วจะได้เดินไปมาแบบคนพวกนี้หรือเปล่า"
เพราะความชอบอิสระจึงทำให้เด็กหญิงเอ่ยถามอย่างไม่ยอมหยุด แต่กลับไม่มีใครตอบคำถามใด ทุกคนดูเคร่งเครียดมากมาย
"หนู..จะได้เป็นอิสระแล้วใช่ไหมคะ"
รอยยิ้มน่ารักส่งให้ ผ้าเช็ดหน้าของแม่ที่ไม่ลืมหยิบพกติดตัวเอาไว้ เนื่องจากคิดว่าเพราะเเม่ตายพวกเขาจะต้องปล่อยตัวทิ้งไว้ริมถนนที่ไหนสักแห่ง..
"แม่คะ สึนามิคนนี้จะตั้งใจทำงานแล้วเก็บเงินสร้างบ้านพาวิญญาณแม่ไปอยู่ด้วย" ใบหน้าหวานแนบชิดผ้าผืนเล็ก แม้อายุสิบขวบแต่ความคิดความอ่านของเด็กหญิงก้าวไกลไปมาก
"ถึงแล้ว"
ทันทีเสียงใครบางคนที่นั่งขนาบข้างก็เอ่ยขึ้น นามิมองไปยังที่ไกลลับตาไม่มีบ้าน หรือ ผู้คน เป็นคล้ายผืนป่าปกคลุมมากกว่า
"ทำตัวให้ดีถ้าอยากมีชีวิตรอด"
"...."
นามิได้แต่สงสัยกับคำพูดมีเลศนัยของเขา
ผู้ชายร่างใหญ่สูงยาว เดินถือแขนลากเข้าไปในตึกสีแดงอิฐคาดด้วยสีขาว แม้ภายนอกจะดูสวยงามแต่บรรยากกาศกลับตลบอบอวลไปด้วยความน่ากลัว
เมื่อมาถึงจุดหมาย เป็นห้องสี่เหลี่ยมใหญ่ที่มีเตียงแยกมากมายนับได้เกือบร้อย
ปุก
จู่ๆ ผู้หญิงที่คุมห้องก็เดินมาแล้วโยนห่อผ้าพร้อมข้าวของเครื่องใช้ใส่
"เตียงเธอหมายเลขสิบสี่ รีบเก็บของเข้าที่ชั้นล่างจัดแจงผ้าห่มซะ อีกครึ่งชั่วโมงจะมีประชุมใหญ่"
"ประชุม..."
แม้จะไม่เข้าใจแต่ให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็ไม่รู้จะหนีไปไหน ในวัยอายุเพียงเท่านี้ เด็กสิบขวบกำลังมองโดยรอบในความคิดเต็มไปได้ความสงสัย
ใครจะรู้ว่าประตูนรก กำลังเปิดออกอย่างช้าๆ
- ผู้เขียน
