บทที่7.VIP [แลกอิสระ]
958 คำ
สองหนุ่มทำหน้าที่เก็บร่างสาวที่ถูกใช้บริการ โดยห่อด้วยถุงซิบใสแบกกลับเข้าตึกที่เดิม
แม่จ๋าาา ฮึก~
ดวงตาพร่ามัวเต็มไปด้วยเลือด เห็นทุกอย่างไม่ชัดเจนสะลึมสะลือร้องไห้ตื่นมาสักพักก็สลบไสลไป
หลายวันผ่านไป
"กินยาให้ตรงเวลา และ กินข้าวให้เยอะๆ จะได้หายไวๆ" ผู้รักษาประจำการได้ดูแลอย่างชิดใกล้ "รีบหายเถอะก่อนจะถูกขังเดี่ยว"
สภาพจิตใจห่อเหี่ยวใครจะมีอารมณ์กินข้าวกินปลา บ่อยครั้งที่รู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบจะกลั้นใจตายเสียให้ได้ตรงนี้
"ส้มไหม.." มือเล็กลอดจากช่องนอกห้องพร้อมยื่นผลไม้ให้ "พอดีว่าเหลือ"
"อืมมม"
"ชื่ออะไรเหรอ"
"นามิ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะฉันชื่อดาหวัน"
สาวผู้ที่อยู่ที่นี่มาสักกล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร ทั้งคู่เริ่มสนิทกัน และ นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้นามิคิดว่ายังอยู่บนโลกมนุษย์ แม้ความจริงจะเป็นซ่องนรกที่สุดเลวร้ายก็ตาม
ดาหวัน สามารถรับแขกได้มากกว่าคนอื่นจึงได้สิทธิพิเศษโดยไม่ถูกคุมขัง
ใบหน้าสวยงาม พร้อมดวงตาที่พิเศษกว่าใครเนื่องจากกลมโตชุ่มไปด้วยน้ำใสเเสนยั่วยวน
"เราคิดว่าเธอตายแล้วนะเนี่ย!!" ดาหวันพูดตกใจ "ถึงว่าทำไมชื่อคุ้นจัง"
"คิดว่าคุ้นเหมือนกัน ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้"
"ก็พ่อตายจึงได้มาอยู่ก่อน"
"เหมือนกันเลยสินะ"
ทั้งคู่เริ่มรื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็กที่เคยพบกันเพียงครั้งเดียว แต่โชคชะตาก็นำพาให้กลับมาเจอกันอีกจนได้ ดาหวันยังน่ารัก และ เป็นมิตรเสมอ
"นึกว่าจะไม่รอดแล้วนะ" ดาหวันพูด "ไม่น่าเชื่อ"
"ทำไม..."
"เพราะไม่ค่อยมีใครรอดจากตึกสูงนั่นได้หรอก มีแต่พวกแก่ซาดิสม์ หรือ พวกหัวรุนแรง"
"แล้วเธอรอดมาได้ยังไง"
"เหมือนเธอไงใจสู้ ฮ่าๆ"
ทั้งที่อยากจะตายให้พ้นไป แต่จิตใจกลับห้าวหาญ จนกระทั่งกลับมามีลมหายใจอีกครั้ง
"อยากกินอะไรอีกไหมจะแอบเอาขึ้นมาให้" ดาหวันถาม "สภาพแบบนี้ต้องกินของบำรุงจะได้หายไวๆ"
"แล้วทำแบบนี้จะไม่ผิดกฎหรอ"
"ไม่รู้สิส่วนมากชั้น VIP จะมีสิทธิ์หลายอย่างมากกว่าคนอื่น"
"ขอบใจมากนะ"
นามิบอกกล่าวมองหน้าดาหวัน หลังจากที่ผู้เป็นแม่ตายก็อยากตายตามทุกวัน แต่ตอนนี้กลับเห็นใบหน้าของคนที่รู้จักอยู่ชิดใกล้ทำให้หัวใจเริ่มมีแรงต้าน
หลายวันที่ดาหวันมักแอบนำยารักษาหรือของกินเข้ามาให้นามิ
ทั้งคู่พูดคุยกันผ่านลูกกรงโดยที่มีการติดสินบนผู้คุมทางเป็นชายที่คอยดูแลความสงบเรียบร้อยของชั้นตึกนี้
"นามิถ้าเราออกไปจากที่นี่ได้ก็คงดีสินะ" เสียงอ่อนล้าของดาหวันพูดแผ่ว
"ถ้าเราได้ออกไปจากขุมนรกนี้จริงๆ เธออยากจะไปที่ไหนเหรอ"
"อืมมม ไม่รู้สิ แล้วนามิละ"
"อยากไปอยู่ชายฝั่งทะเล"
ทันทีคำพูดนี้ก็ทำให้ดาหวันสนใจ
"ทำไมนามิถึงอยากไปอยู่ทะเล"
"ก็เพราะแม่กับพ่อเจอกันที่นั่น"
"หู้ยยย โรแมนติกจังเลย"
"เอาอะไรมาโรแมนติกแค่ชื่อก็เห็นถึงความพังพินาศแล้ว ฮ่าๆ"
เรียกว่านับครั้งได้เลยที่นามิหัวเราะออกมา ทั้งคู่พูดคุยกันจนกระทั่งสนิทสนมมากขึ้น
ดาหวันถอนหายใจผ่านลูกกรงพูดเน้นย้ำ "ถ้าอยากรอดก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่" น้ำเสียงนิ่งกล่าวพลางมองหน้านามิ "เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ได้แน่"
"ยังไง..."
"ได้ยินว่าหากโดนซื้อต่อ..จะได้รับอิสระออกจากที่นี่ แต่ก็นะ จากระดับ VIP คงจะยาก เพราะเห็นว่าราคาค่าตัวพวกเราสูงมาก แถมต้องทำงานให้ครบหนึ่งปีถึงจะได้รับการซื้อขาด ถ้ายังไม่ครบมีแต่เช่าออกไปเท่านั้นแหละ"
ทันทีนามิก็ตาเบิกกว้าง คล้ายกับเห็นแสงสว่างอยู่ปลายอุโมงค์จึงรีบเอ่ยถาม
"VIP ต้องทำยังไงถึงจะเจอคนพวกนั้น?"
"ทำแต้มสะสมครบร้อย ลูกค้าแต่ละคนจะให้แต้มหลังจากเสร็จกิจ มีสูงสุดสิบคะแนนเต็มต่อคน แต่ยากหน่อยเพราะสถิติเยอะสุดอยู่แค่สามเเต้มต่อคนเท่านั้นเอง เฮ้ออออ"
"ทำไมล่ะ"
"ไม่รู้สิ ส่วนสาวบางคนที่ได้ไต่ขึ้น VIP ก็คงโดนเอามาแล้วเกือบร้อยคนเพราะกว่าจะได้แต้มกัน"
"_____"
แม้มันจะฟังดูยากแต่คงไม่ไกลกว่าความพยายาม
นามิหวังว่าถ้าเธอขึ้นชั้น VIP ได้ อาจจะมีผู้ชายที่สงสาร หรือ พอใจ ซื้อขาดตัวเธอออกไปจากขุมนรกแห่งนี้ ซึ่งดาหวันมีแต้มเกือบแปดสิบแล้วตอนนี้
"โห อีกนิดเดียวดาหวันก็จะได้ครบร้อยแต้ม" นามิส่งเสียงตกใจ "ว้าววว"
"ต้องแลกมากับความทรมานสุดขีด"
"นั่นสินะ.."
"การไต่ระดับ VIP ย่อมเจอผู้คนหลากหลาย ส่วนมากก็พวกมีเงินแต่เลวร้าย"
คำพูดของดาหวันทำให้นามิหวั่นใจกลัว เธอจดจำความทรมานครั้งแรกอย่างไม่อาจลืมได้ แม้ว่าจะอดทนมากแค่ไหนแต่ผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งจะรับความบอบช้ำได้อีกนานสักเท่าไหร่
อิสระที่ต้องแลกด้วยความเป็นความตาย แม้ในใจอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ต้องทนเก็บเอาไว้ คำมั่นสัญญาที่ให้ผู้เป็นแม่ย้ำเตือนภายในใจ ต้องเข้มแข็งเท่านั้นถึงจะผ่านพ้นไปได้
- ผู้เขียน
