หูเจี้ยนที่รอเฟยเถาอยู่ในตลาดก็เริ่มจะร้อนใจ เมื่อเห็นว่านางไปซื้อของนานเกินกว่าที่พูดคุยกันเอาไว้ แต่พอจะออกไปตามหานาง ร่างของเฟยเถาและเจียวเหอก็เดินมาด้วยกัน
“อาเหอ” เสียงของเขาดูจะผิดหวังเมื่อเห็นเจียวเหอ
“อาเจี้ยนเจ้าไม่ดีใจหรือที่เจอข้า” มุมปากของเจียวเหอยกยิ้มแต่ดวงตาของเขาไม่ได้ยิ้มไปด้วย
เขายังจำไม่ลืมว่าหูเจี้ยนอยากจะเป็นเจ้าบ่าวแทนเขา แล้วจะให้ยิ้มอย่างจริงใจให้คนที่อยากจะแย่งภรรยาตนได้อย่างไร
“กลับกันได้แล้ว”
“ประเดี๋ยว ข้าขอไปเอาชุดก่อน”
“หากช้า ข้าจะไม่รอ” เฟยเถาขึ้นไปนั่งรออยู่บนรถม้า
หูเจี้ยนที่มองส่งเฟยเถาขึ้นรถม้า พอหันมาอีกทีก็ไม่เห็นร่างของเจียวเหอเสียแล้ว เจียวเหอไปรับชุดโดยที่ไม่คิดจะลองสวมใส่ก่อน
“ข้าน้อยคิดว่าท่านจะไม่มารับเสียแล้ว” หลงจู๊มองตำหนิเจียวเหอ ที่เขามารับช้าไปถึงสองวัน
“พอดีมีเรื่องให้ต้องไปจัดการนิดหน่อย นี่เงินส่วนที่เหลือ”
“ท่านจะลองสวมดูก่อน
