เสียงม้าควบตามมาข้างหลังพร้อมเสียงทำความเคารพ ซูอินจึงเลิกผ้าม่านขึ้นมองเห็นชายเสื้อสีม่วงอันคุ้นเคย พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นแววตาอันอับอุ่นผสมรอยยิ้มบางของชายหนุ่มทำให้ความประหม่าของนางคล้ายสลายบางเบาแม้กระทั่งตัวเองก็ไม่รู้ตัวไป หญิงสาวคาดเดาว่าชายหนุ่มคงได้รับคำสั่งเช่นกัน
เฉิงอ๋องควบม้าขนานข้างรถม้าแล้วพูดเสียงอ่อนโยนพอประมาณให้คนในรถม้าได้ยิน
“ข้าจะเข้าวังด้วยเจ้าไม่ต้องกังวล”
ซูอินยิ้มขอบคุณอย่างงดงามไปถึงดวงตา บรรยากาศของทั้งคู่ดูสนิทชิดเชื้อขึ้นกว่าเดิม
เมื่อไปถึงประตูวังเฉิงอ๋องก็ปรับเปลี่ยนจากขี่ม้าเข้าไปนั่งในรถม้ากับหญิงสาว เขานั่งลงด้วยท่าทีสง่างามแม้ในใจจะเต้นระรัวกลัวจะแสดงอาการตื่นเต้นทำให้หญิงสาวรู้ตัว ซูอินนางเองก็ประหม่าไม่ต่างกันจึงก้มหน้าด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมจึงไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของชายหนุ่ม
เฉิงอ๋องพินิจจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้า
“คำถามของเหล่าขุนนางข้
