แสงยามอรุณฉายส่องเข้ามาบริเวณบ้าน เป็นยามปกติที่ครอบครัวจะร่วมทานข้าวเช้าด้วยกัน สวีซื่อมองบุตรสาวคนเล็กด้วยสายตาปลื้มปริม ทว่ายังแฝงความกังวลใจ
“ซูเอ๋อร์ เจ้าต้องไปงานเลี้ยงในวัง เงินขายภาพวาดที่ขายได้ครั้งที่แล้วยังมีเหลือ เจ้าเอาไปซื้ออาภรณ์เครื่องประดับ ถึงไม่อาจสู้เหล่าคุณหนูสูงศักดิ์ แต่ก็พอให้เจ้าไม่ขายหน้า”
พูดเสร็จสวีซื่อก็วางเงินลงใส่มือบุตรสาว ซูอินกุมมือมารดาพลางยิ้มละมุม
“มารดาลืมไปแล้ว องค์หญิงต้าเหยากำลังจะเปิดร้านผ้า ข้าผู้เป็นสหายจะน้อยหน้าผู้อื่นได้อย่างไรเจ้าค่ะ”
“ท่านแม่...น้องสามย่อมได้รับเสื้อผ้าอาภรณ์จากองค์หญิงเพื่ออวดต่อหน้าผู้คนในงานเลี้ยง...แล้วผู้คนย่อมสอบถามว่าซื้อจากที่ใดช่างงดงามยิ่งนัก..คราวนี้ร้านขายผ้าขององค์หญิงก็จะเป็นที่เลื่องลือ..ที่ข้าคิดถูกใช่ไหมน้องสาม”
จางซุนกันมาเม้มปากยิ้มมารอรับคำชมจากน้องสาว
“พี่ใหญ่...ท่านช่างหลักแหลมยิ่งนัก”
ไ
