ชีวิตที่เรียบง่ายหาใช่หาได้ง่าย แม้ในภายในใจผู้คนล้วนหาใช่สงบดั่งสายลมใบไม้ผลิ
ตำหนักฮองเฮา
กัวฮองเฮาหลุบตาเล็กน้อยก่อนจะตรัสเตือนบุตรชาย
“องค์รัชทายาท ช่วงนี้ได้กระทำสิ่งใดที่ไม่ได้บอกกล่าวแม่หรือไม่”
จอกชาในมือรัชทายาทหยุดชะงักเล็กน้อย พระองค์ยิ้มละมุมพร้อมตรัสเสียงอ่อนโยน
“เสด็จแม่ ช่วงนี้ลูกรับใช้เสด็จพ่อทำงานทุกวันหาได้ทำการอย่างอื่นไม่”
กัวฮองเฮาถอนหายใจเบา ๆ
“เมื่อวันก่อนฝ่าบาทได้ตรัส ความนัยว่าทุกอย่างย่อมเป็นไปตามขนมธรรมเนียมที่ควรเป็น ลูกแม่นี่ใช่คำเตือนหรือไม่”
ใบหน้าหล่อเหลาปราศจากรอยยิ้มอบอุ่นเช่นปกติ
“ย่อมเป็นเช่นนั้น” รัชทายาทหยุดตรัสเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงความแข็งกร้าวขึ้นหลายส่วน
“ทว่า ผู้ชนะเพียบพร้อมก็ย่อมเป็นไปตามขนมธรรมเนียมเช่นเดียวกัน”
รัชทายาทกุมพระหัตถุฮองเฮาขึ้น
“เสด็จแม่ หากไม่มีอำนาจอยู่ในมือ ลูกจะยังคงอยู่ในตำแหน่งรัชทายาทได้มั่นคงได้เช่นไ
