“มากจนฉันกลัว ไม่อยากไปเที่ยวในเมืองมานามาแล้วค่ะ กลัวโดนฉุด” เธอแกะมือเขาที่อยู่ตรงสะโพก แล้วแทบจะกระโดดลงจากเตียง ออกไปจากห้องของจาคอปอย่างว่องไว หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักไปหมด ร่างอรชรกลมกลึงยืนพิงประตูห้องนอน แล้วผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เวลาอยู่ใกล้เขาความรู้สึกเธอปั่นป่วนไปหมด
“คนบ้า! ทำฉันใจสั่นหมด” นันทมนยิ้มเขิน แล้วรีบกลับเข้าห้องนอน
หลายวันต่อมา นัทมนเริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตในคฤหาสน์เงียบเหงา แต่พร้อมพรั่งไปทุกอย่าง บางครั้งเธอก็คิดว่าพวกมหาเศรษฐี จะสร้างคฤหาสน์ใหญ่โตไปเพื่ออะไร ต้องเพิ่มคนงาน เพิ่มค่าใช้จ่ายดูแล เธอเดินจนเมื่อยไปหมดก็ยังตามหาจาคอปไม่พบ ไม่รู้ว่าไปเล่นซนอยู่ตรงไหน
แม้กำลังยืนสั่งงานหัวหน้าคนงานอยู่ แต่ดวงตาคมเข้มของเขากลับไม่ได้จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคู่สนทนา เขากลับมองไปที่ชั้นสองของคฤหาสน์ เห็นหน้าต่างถูกเปิดออก ก็รู้แล้วว่าเจ้าของห้องนอนคงตื่นนอนแล้ว ตลอดระยะเวล
