คามินเรียกพี่เลี้ยงจอมเซ่อซ่าให้ออกมาด้านนอก ทันทีที่นัทมนเปิดประตูออกมา วูบแรกที่สัมผัสได้คือลมเย็นยะเยือกที่ปะทะเข้ากับร่าง นัทมนห่อตัวทั้งที่สวมใส่เสื้อผ้ามิดชิด ยังหนาวเย็นได้ขนาดนี้
“ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะค่ะ” นัทมนเอ่ยปากชวนคามิน เธออยากออกจากทะเลทรายร้อนหนาวแห่งนี้ให้เร็วที่สุด เธอสัญญากับตัวเองว่าจะไม่บ้าดีเดือดขับรถมาคนเดียวอีกแล้ว
คามินเลิกคิ้วถาม “แล้วคุณรู้หรือไง ว่าเราจะต้องไปทางไหน นี่มันก็ดึกมากแล้วด้วยผมไม่แน่ใจว่าจะพาคุณกลับถึงบ้านหรือเปล่า” คามินถามกลับด้วยสีหน้ากวนโมโห
“แต่ที่นี่มันบ้านคุณ ประเทศคุณ คุณก็ต้องรู้ดีว่าจะพาฉันกลับไปยังไง” นัทมนตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ อารมณ์ตอนนี้คืออยากออกไปจากทะเลทรายให้เร็วที่สุด
“แล้วใครกันล่ะ ที่พาเรามาติดอยู่กลางทะเลทรายนี่ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่ไหมว่าอยู่ที่นี่จะทำอะไรต้องปรึกษาผมก่อน”
“อ้าว! กลายเป็นฉันผิดสินะที
