“ผมขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหม มีคุณอยู่ใกล้เหมือนได้มอร์ฟีน” คามินรู้สึกอยากซบตัวลงบนร่างเล็กๆ นี้ อย่างไม่มีเหตุผล
“ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ คุณขยับมากๆจะไปกระทบปากแผล ฉันไม่มีผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่ให้คุณแล้วนะคะ” นัทมนดึงร่างออกจากอ้อมกอด บอกเขาเสียงดุ
“แผลแค่นี้ไกลหัวใจ ทำอะไรผมไม่ได้หรอก” คามินยิ้มมุมปากพยายามโชว์ความแข็งแกร่ง เพื่อไม่ให้ยัยตัวแสบต้องเป็นห่วงเขา ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเสียน้ำตาให้เขาอย่างง่ายดาย
“ฉันไม่อยากให้คุณกลายร่างเป็นหมาบ้า แล้วมาไล่กัดฉันทีหลัง นอนนิ่งๆอยู่เฉยๆตามที่ฉันบอกเถอะค่ะ” นัทมนสวนกลับในความดื้อดึงของคามิน
“นี่คุณหลอกด่าผมเหรอ” คามินถมึงตาใส่ “หมาบ้ากัดยังมีระยะเวลาฟูมฟักเชื้อ กว่าจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้า”
“ก็คนอย่างคุณมีความบ้าอยู่ในตัวไงคะ” นัทมนเผลอยื่นปากต่อกรกับเขา
“ก็คงจริงของคุณ แล้วแบบนี้จัดว่าบ้าไหม”
แขนกำยำรั้งเอวคอดบางของนัทมนมาแนบติดลำตัว ดวงตาสุกใสเป็นป
