“ห้ามพูดอะไรที่ทำให้จาคอปสงสัยเรื่องระหว่างเราเด็ดขาด เข้าใจไหมคะ” ก่อนออกไป นัทมนไม่วายหันมาย้ำ เห็นเขาพยักหน้าแล้ว เธอก็ปิดประตูดังปังแล้วเดินลงไปข้างล่าง
จาคอปวิ่งเข้ามาหานัทมนที่ปรับสีหน้าเป็นปกติได้แล้ว และกำลังเอาขนมอร่อยๆ หลายห่อส่งให้ “พี่นัทขอโทษนะครับที่หายไปนานไม่ได้บอกจาคอป พอดีพี่นัทเข้าไปซื้อของในเมืองแล้วรถเสียเลยกลับเข้ามาค่ำ แต่พี่นัทไม่ลืมซื้อขนมมาฝากนะ”
นัทมนเจอร้านขายขนมขบเคี้ยวในห้างสรรพสินค้าชื่อดังเมื่อบ่ายจึงแวะซื้อขนมมาฝากจาคอป เด็กน้อยได้ขนมจึงลืมซักถามเรื่องอื่น
“เย้ เย้ น่ากินที่สุดเลยพี่นัทใจดีที่สุด” จาคอปกอดนัทมนแน่น
นัทมนลอบถอนใจ ดีแล้วที่จาคอปไม่ถามอะไรมากกว่านี้เธอไม่อยากโกหกเด็กเลย แต่มันจำเป็นใครจะกล้าบอกกับเด็กน้อยไปว่าเธอไม่ได้หลงทะเลทรายสักหน่อยแต่ที่หายไปนานเพราะหลงทางอยู่ในห้องของแด๊ดดี้จาคอป เธอพยายามหาทางออกแต่เขาที่วนเวียนอยู่รอบเตียงหลายครั
