สายฝนที่เทกระหน่ำลงมาตอนเลิกงานพอดิบพอดีทำให้ทุกคนล้วนแต่รีบร้อนที่จะหาทางกลับบ้าน แต่หล่อนไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะความโหยหา ความอาลัยอาวรณ์ที่มีต่อเขา ทำให้หล่อนเลือกที่จะยังอยู่ภายในโรงแรมแห่งนี้
ขอแค่ได้เฝ้ามอง ได้แอบเฝ้าดู แม้เขาจะมีผู้หญิงอื่นเคียงข้างแล้วก็ตาม
หล่อนเจ็บปวด ทรมานเพราะความรักที่ไม่มีทางเป็นจริงเหลือเกิน กระนั้นก็ไม่อาจจะตัดใจได้
หยาดน้ำตาไหลนองดวงหน้า ก้อนเนื้อในอกแดงฉานไปด้วยหยาดโลหิตที่ถูกพิษรักกระทำ หล่อนทรุดกายลงนั่งที่มุมเสาลับตาคน นั่งร้องไห้เงียบๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา
มือเล็กรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งและผุดลุกขึ้นยืน ดวงตากลมโตชำเลืองมองออกไป ก็ได้เห็นลีโอนาโดกับผู้หญิงคนเดิมที่เจอเมื่อตอนกลางวันกำลังเดินผ่านมาพอดี
หัวใจของหล่อนคล้ายกับจะหยุดเต้น หล่อนเฝ้ามอง จ้องมองโดยไม่อาจจะละสายตาจากสองคนนั้นไปได้ จนกระทั่ง...เขาทั้งคู่ก้าวเลยผ่านไป ทำราวก
