ตีสามกว่าๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงตื่นตกใจของมารดา
“พิม...พิมตื่นลูก ฉัตรแย่แล้ว...”
หล่อนรีบถลาลงจากเตียง กดเปิดสวิตช์ไฟ และรีบถลันไปที่ประตูห้องด้วยความร้อนรน
“มีอะไรเหรอจ๊ะแม่”
หน้าตาของมารดาซีดเผือดและเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา “ฉัตร...ฉัตรเป็นลมอยู่หน้าบ้าน”
ราวกับถูกค้อนตอกลงกลางหัว “ฉัตรไปทำอะไรหน้าบ้านน่ะแม่ ทำไมถึงได้เป็นลม”
“แม่ก็ไม่รู้ แม่ตื่นขึ้นมากลางดึกจะเข้าห้องน้ำ แต่ไม่เห็นฉัตรบนเตียง แม่ก็เลยออกตามหา แล้วก็มาเจอ...” แม่ของหล่อนร้องไห้ไม่หยุด เนื้อตัวสั่นเทา
“แม่...แม่ใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวพิมจะโทรตามรถพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“เร็วๆ นะพิม...น้องตัวซีดไปหมดแล้ว”
“จ้ะแม่ พิมจะโทรเดี๋ยวนี้”
หล่อนกดโทรศัพท์ต่อสายหารถฉุกเฉินมือไม้สั่น ตลอดเวลาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด
“ฉัตร...อย่าเป็นอะไรไปนะ”
ฉัตรนภาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างทันท่วงที
