พิมนราซมซานกลับมาบ้านด้วยหัวใจที่แตกสลาย ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาบนร่างกาย ผิวกายภายนอกเปียกปอนด้วยหยาดพิรุณ แต่ภายในหัวใจกลับเปียกชุ่มไปด้วยหยาดโลหิต หล่อนเจ็บร้าว แสนทรมาน จนไม่อาจจะเดินต่อไปได้อีก ร่างของหล่อนทรุดร่วงลงกับพื้นหญ้าหน้าบ้านอย่างน่าเวทนา
ทำไมมันจะต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมต้องรักเขา ทำไมต้องรักมากมายขนาดนี้
สองมือยกขึ้นปาดหยาดน้ำฝนที่ผสมผสานกับน้ำตาจนแยกไม่ออกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่กระนั้นความปวดร้าวทรมานก็ไม่มีวี่แววว่าจะแห้งเหือดไปจากหัวใจ
หล่อนเจ็บ...เจ็บจนแทบเป็นบ้าอยู่แล้ว
“พิม...”
เสียงของนิวัฒน์ดังขึ้น และเขาก็วิ่งเข้ามาหาหล่อน
“มานั่งตากฝนทำไม เดี๋ยวก็ป่วยหรอก”
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความเจ็บปวด “ขอเวลาเราอยู่คนเดียวสักพักนะวัฒน์”
“ไม่นะพิม พิมต้องเข้าบ้าน ฝนตกหนักมากเห็นไหม”
แม้หล่อนจะปฏิเสธยังไง แต่นิวัฒน์ก็ช้อนร่างของหล่อนขึ้นมาอุ้มและพาเข้าบ้านไปในท
