หล่อนแอบย่องขึ้นมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของลีโอนาโด มือเล็กชุ่มเหงื่อเอื้อมไปกุมลูกบิดเอาไว้แน่น ความเย็นของมันแล่นเข้าใส่หัวใจอย่างไม่ปรานี น้ำตาของหล่อนคลอเบ้า
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะทิ้งเมืองไทยไปแบบนี้ คุณลีโอ”
แล้วหล่อนก็ดันบานประตูไม้เข้าไปภายในห้อง หวังว่าจะได้เห็นเขา แม้จะถูกด่าถูกไล่ส่งก็ไม่เป็นไร แต่สิ่งที่สะท้อนกระแทกเข้ามาใส่หน้า กลับมีแค่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
หยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลอาบแก้ม “ถึงฉันจะอยู่กับคุณไม่ได้ แต่ฉันขอเพียงแค่เห็นหน้าคุณไม่ได้เหรอคะคุณลีโอ...ทำไมจะต้องทิ้งกันไปแบบนี้ด้วย”
“เธอเข้ามาทำอะไรในห้องท่านประธานน่ะ”
เสียงไม่พอใจของริซ่าดังขึ้นด้านหลัง หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง แล้วหันไปยิ้มให้บางๆ
“คือฉัน...มีธุระกับท่านประธานน่ะค่ะ”
ริซ่ามองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะยิ้มเยาะ “เธอน่ะถูกเขี่ยทิ้งแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ”
“ฉัน...”
“กลับไป
