พิมนราเดินเหงาๆ เข้ามาในห้องครัว ในสมองยังคงมีเรื่องราวของ ลีโอนาโดอัดแน่นเต็มไปหมด ตลอดเส้นทางที่นั่งรถมากับนิวัฒน์ ไม่มีเสี้ยววินาทีไหนเลยที่ไม่คิดถึงเขา หัวใจของหล่อนกำลังทรมาน ปวดร้าว และทุกข์ระบม
ป่านนี้คุณจะทำอะไรอยู่นะคุณลีโอนาโด จะคิดถึงฉัน เหมือนกับที่ฉันกำลังคิดถึงคุณหรือเปล่า แต่คงไม่มีทางที่เขาจะยอมให้หล่อนเข้าไปในความรู้สึกนึกคิดหรอก ในเมื่อเขามองเห็นหล่อนเป็นเพียงแค่ของเล่นคลายเหงาเท่านั้น
ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาคลอจนเจียนจะไหลออกมาจากขอบตา หลังมือเล็กรีบยกขึ้นป้ายมันทิ้งอย่างรวดเร็ว เพราะเจ้สมปองเดินเข้ามาหาพอดี
“สวัสดีค่ะเจ้”
เจ้สมปองมองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
“ตาแดงๆ แบบนี้ สงสัยรู้เรื่องแล้วสินะ”
“เรื่องอะไรเหรอคะเจ้”
เจ้สมปองกอดอก และจ้องหน้าหล่อนไม่เลิก “มีคำสั่งมาจากท่านประธานถึงเธอนะ”
หล่อนไม่อาจห้ามหัวใจของตัวเองไม่ให้ส
