แสงแดดจากหน้าต่างสาดส่องลงมายังแผ่นหลังกว้างของเธียรที่นอนคว่ำหน้าอยู่ เขาขยับตัวเล็กน้อยกับแสงแดดที่แยงตา มือก็ปัดป่ายกวาดไปบนพื้นที่ว่างของเตียง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าข้างกาย ร่างขาวที่นอนกอดก่ายเมื่อคืนหายไปแล้ว
“มีน..” คิ้วเข้มขมวดมุ่น ก่อนจะลืมตาขึ้นมองแล้วหยัดกายลุกขึ้นนั่งทันทีที่ไม่เห็นเธอ
เธียรก้าวขาลงจากเตียงแล้วหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น แต่ก็ไม่พบข้าวของของเธอหลงเหลือเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
รองเท้าของมีนไม่อยู่แล้ว..
พอเดินหาจนทั่วให้มั่นใจว่าตอนนี้เขาอยู่คนเดียวในห้อง เธียรก็ถึงกับทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วนึกถึงหน้าคนที่หนีไปด้วยสายตาคาดโทษ
“อ่า รู้สึกเหมือนโดนฟันแล้วทิ้งเลยว่ะ” เธียรสบถเบาๆ พลางยกมือขึ้นเสยผมคล้ายว่าไม่อารมณ์สักเท่าไหร่
ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน พอเจอเข้ากับตัวเองเขาก็เลยรู้สึกเหมือนถูกสาวหลอกให้ออกแรง
